Eimreiðin - 01.07.1956, Síða 42

194
EIMREIÐIN
an veginn virtar sem skyldi. Þar er sagt mjög ósamhljóð3
frá upptökum og gangi mála, allir vilja þakka sér eða sin-
um flokki það, sem vel hefur verið gert og reynzt gagnlegt og
vinsælt, og einum og sérhverjum er oftast mikið í mun að koma
því á andstæðingana, sem illa hefur tekizt og orðið óvinsaslt-
Þá er það og mjög áberandi, hve allir eru oft samtaka unt
að ganga á svig við sannindi, sem þeir hyggja, að illa láti
í eyrum kjósendanna. Einnig sker það mjög í augu, hve htt
hinum ýmsu blöðum ber saman um fylgi flokkanna á fund-
urn og framgöngu ræðumanna í málasennum. Blað hvers
flokks rómar fylgi sinna manna á fundunum, og sérhvert
dusilmenni verður í frásögn fréttaritara síns flokks stríðs-
kempa, sem leikur afar grátt jafnvel víðkunna og þrautreynda
málagarpa úr flokki andstæðinganna. Svo er þá ekki að þvl
að spyrja, að um sjálfa foringjana er skrifað í flokksblöð
þeirra eins og væru þeir jafnóskeikulir og páfinn í Róm er í
vitund sannkaþólskra sálna. Ekki er hún heldur fágset, su
fáránlega ósvinna, að dæma úr leik mál og málstað með þvl
að sverta forvígismennina og án þess að bera fram nokkur
rök, sem við komi málinu sjálfu eða málstaðnum. Þessi hef-
ur veriij nazisti, þessi er kommúnisti, þessi hefur skipt u®
stjórnmálaskoðun — sterkari rök þarf ekki fyrir því, að mál.
sem þessir menn flytja, sé fánýtt eða jafnvel skaðlegt — e^a
skoðun þeirra á einhverju málefni fráleit firra.
III.
Það er síður en svo, að þeir menn, sem þannig flytja na
sitt í blöðum eða á mannfundum, séu óvandaðri í almennri
viðkynningu eða í einkalífi sínu en aðrir borgarar þjóðfélags
ins. En sú lævíslega og löngum freistandi svarta lífsregla, sem
er höfuðfjandi raunverulegs lýðræðis — alls réttlætis, alls jafn
aðar, allrar mannúðar, allrar mannsæmandi þjóðfélagsþróun
ar — að tilgangurinn helgi tækin, hefur á sviði þjóðmálanna
gagnsýrt hugi fjölmargra, svo að þeir hika ekki við að beita
þeim vopnum, sem þeim þykir með öllu ósæmilegt að grípa
til á vettvangi dagslegs lífs. Það er sem trúin á gildi og rétt
mæti blekkinga og ósanninda hafi mengað þannig sjálft loh1