Eimreiðin - 01.07.1956, Side 64

LOKAHRIÐIN
eftir Rhys Davies.
Það er eðlilegast, að þeim, sem eftir lifa, verði fyrst fyrir
að syrgja þá, sem eru skömmu látnir, og að hugsunin um
erfðaskrána og bótagreiðslu frá líftryggingafélaginu komi
ekki fyrr en næst í röðinni. Megan Pugh, konu Sams tvífingr-
aða, varð fyrst hugsað um líftryggingu eiginmanns síns dag-
inn þann, sem aðstoðarforstjórinn við námumar þar uppfrá
kom sjálfur inn í eldhúsið til hennar og sagði henni, að nu
væru menn orðnir með öllu vonlausir um björgun Sams og
hinna tveggja, sem lokazt höfðu niðri í námugöngunum-
Megan beygði af með erfiðismunum. Hugsanir hennar
voru þegar komnar á fleygiferð. Það var synd og skömm að
hún skyldi nú verða að ganga svartklædd um skeið. í Parísar-
búðinni hans Lewis hafði hún séð kirsuberjarauðan kjól, sem
hana langaði svo sárt til að eignast.
„Það er vatnið,“ sagði herra Rowland, og það var eins og
hann talaði út úr sorgarramma. „Þeir eru áreiðanlega drukkn-
aðir.“ Sú tilhugsun, að sennilega hefðu þessir menn átt stór-
um hræðilegri dauðdaga, var honum ynnilega ógeðfelld, og
hann sniðgekk hana eins og unnt var; drukknun lét notaleg-
ar í eyrum. „Það verður víst engin leið að komast niður til
þeirra í bráð,“ tuldraði hann, „kannske aldrei. Þeir em eins
stórir og hús, þessir klettaslöttungar, og vatnið beljar í göng-
unum. Ef við sprengjum þá, getur öll náman fyllzt af vatni.“ —
Fyrir fjórum dögum hafði orðið hran mikið í námugöngun-
um, — í fjóra sólarhringa höfðu mennirnir verið lokaðir þar
niðri.
Sam hafði verið tryggður fyrir sextíu sterlingspund hjá
Globus og Atlas-félaginu — dagatalið, sem það sendi ókeypis’
hékk þarna á veggnum, — og auk þess mundu þeir í námu-
félaginu greiða nokkrar skaðabætur. Hún gæti farið til strand-
arinnar; loksins gæti hún flutt úr dalnum og setzt annars