Eimreiðin - 01.07.1956, Qupperneq 71

LOKAHRÍÐIN
223
Hún spurði ekki, hvernig það hefði atvikazt, kjökraði bara,
þar sem hún lá á bekknum.
„Ég vil helzt fara að hátta.“
„Þá það,“ svaraði hann stuttur í spuna. „Þér er það víst
velkomið."
Hún reis á fætur, skjögraði, en komst þó að hurðinni.
Hann hreyfði sig ekki úr sporunum. Hann sýndist hærri
vexti fyrir það, hve holdskarpur hann var, og hann starði á
hana þessu eimyrjuglóandi augnaráði, og nú var aftur kom-
líf í augu hans.
„Hárauður kjóll . . . engin sorg vegna mín!“ var allt og
sumt, sem hann sagði.
Hann lá við hlið henni í rekkjunni eins og bláókunnugur
uiaður; hann bærði ekki á sér. Jafnvel andardráttur hans var
annar, léttur eins og hjá ketti. Ef hann gerði nú rétt að snerta
hana, hugsaði hún, þá væri hann lifandi maður aftur. Og þó
hveið hún því, að hann kynni að kákla við lienni þeirri tví-
fingruðu.
„Ertu sofandi?“ Hún beitti tunguna valdi til að geta komið
UPP þessum orðum. Hann svaraði ekki, en hún vissi, að hann
var vakandi. Þessa nótt þjáðist hún í hinum yztu myrkrum.
Loks festi hún blund, og þegar hún vaknaði, var hann á bak
°g burt. Og henni fannst húsið autt og tómt. eins og þegar
h'k hefur verið flutt að heiman.
Hann var nú samt einhvers staðar á stjái, og hún fann
sviðalykt. Hún fjpr fram úr á náttkjólnum. Hann hafði kveikt
UPP í eldavélinni og var að brenna rauða kjólinn. Rauðu
töskuna hafði hann undir hendinni.
„Það eru þrír pundsseðlar í handtöskunni,“ hvíslaði hún.
„Þeir eru þar ekki lengur,“ sagði hann. „Þessi þrjú pund
eru fyrsta greiðslan af sextíu, sem þú átt eftir að spara sam-
ar>- Að svo mæltu kastaði hann töskunni inn í eldholið.
Um hádegið mundu þeir á járnbrautarstöðinni senda
heirn nýju ferðatöskuna hennar. Hún fölnaði. Um leið og
l'enni varð hugsað til ferðatöskunnar, minntist hún manns-
nis frá Birmingham. Hvað hét hann nú eiginlega? . . . Hafði
hún í raun og veru farið þessa ferð? Felmtri slegin hljóp hún
UPP á loft og fleygði sér upp í rúm. Hún vissi ekki heimilis-