Eimreiðin - 01.09.1961, Blaðsíða 29

--------------------\
^ásaga
eftir
nb°rgu Lárusdóttur.
Jiam
ö]j ' °S e^ki leið ;í löngu, þar til
t 1 heimiiisfóikinu varð kunn-
^Um það.
llalðl ;í(t barn.
ig , Ur*nn, sem hún kenndi barn-
ekki'aðst ekki eiga það. Rakel var
sárt -'íí kaltl dottin. Hún sór og
lgUs 1 h'igði að hún væri alveg sak-
Ur * hllum öðrum. Þetta var gift-
inni 1Ir °g mikils virtur í sveit-
har)n a* var óbærileg smán fyrir
og n konu hans að bjálfi eins
har)t 9 el skyldi bera slíkar sakir á
hej]k ^°nan hans liafði ekki á
OrQjy! Sei tekið eftir að hún heyrði
allt llllrin' Vinkonur hennar gerðu
han’a Sern þær gátu til að hugga
h\ag hughreysta. Þær skildu vel
°g þJe,nni leið' Hún Srét °g grét
eþ kg, tetu reiði sína bitna á Rak-
tim Q uðu hana öllum illum nöfn-
ingjaj^ Sugðii, að það væru aum-
illu tijeUls °g hún, sem kæmu öllu
Um ag leiðar- Þær sannfærðu hana
sakl ltlaðurinn hennar væri sára
inn jlS þessum áburði og að eng-
egði trúnað á orð Rakelar.
Hún væri ekki einu sinni með fullu
viti. Loks lét konan huggast. Hún
fyrirvarð sig, sá að engu var lík-
ara en vinkonurnar þekktu mann
hennar betur en hún sjálf, sem
undir niðri hafði grunað hann um
hrösun. Hvað hún var þeim þakk-
lát fyrir traust þeirra. Hún var því
fegin að hala ekki látið í Ijósi neinn
efa um tryggð lians.
„Ef í hart fer,“ sögðu þær, „er
honum í lófa lagið að hreinsa sig
af þessu.“
Konan spurði með hverju.
„Með eiðnum,“ sögðu þær. „Það
er ekkert fyrir saklausan mann að
sverja.“
„Fær hún ekki líka að sverja?"
spurði konan.
„Það væru hreinustu helgispjöll
að leyfa Rakel að sverja,“ sögðu
þær.
í Ási sat Rakel og grét fögrum
tárum. Hún hugsaði sí og æ um
barnið. Hana langaði svo mikið
til þess að mega hafa Jrað hjá sér,
mega gæla við Jiað, mega annast
um það, mega hossa Joví í kjölt-
unni og sjá Jrað brosa, rnega heyra
það hjala og tísta. Það var fjarska
fallegt, fannst henni, og hörund
þess svo mjúkt, að hún Jrorði varla
að koma við Jiað. Hendur hennar
voru svo harðar og skorpnar, að
hún gat meitt það. Hún varð þess
áskynja, að fólk trúði því ekki, að
húsbóndi hennar ætti barnið. Það
sagði:
„Þú skalt nú ekki hafa hátt um
það, Rakel. Hann er mikils virtur
maður.“
Þá benti hún á barnið. „Sjáið