Eimreiðin - 01.09.1961, Qupperneq 30

214
EIMREIÐIN
þið ekki, hvað barnið er líkt hon-
um.“
Svo var barnið tekið frá lienni.
Því var komið fyrir á heimili inn
á ströndinni án þess að hún væri
að spurð. Hún hafði nú samt fætt
það af sér og hún átti það. Henni
þótti engin minnkun að því að
eiga þetta fallega barn. Hún var
reið þeim, sem tóku barnið, en
líka óttalega hrygg og örvæntingar-
full. Hennar vilji mátti sín ekki
neins. Henni ofbauð alveg, er hús-
bóndi hennar vildi ekki kannast
við faðernið og ekki líta á barnið.
Þetta gullfallega barn. Hann liefði
átt að vita það bezt allra, að allt
var þetta honurn að kenna. Hún
liafði reynt að forða sér, en það
tókst ekki. Eftir hátíðar fór hann
að láta hana leysa hey í hlöðunni
og troða í meisana handa kúnum.
Svo hafði hann komið og hegðað
sér svo einkennilega, staðið með
hendur í vösum og glápt á hana.
Fyrst hélt hún að hann ætlaði að
finna að því, hvernig hún tróð í
meisana, en svo var ekki. Hann
bara tvísté þarna, sagði ekkert en
starði á hana. Henni var illa við
þetta. Einn dag er hún var að losa
heyið, kom hann nær og tók að
fálma á henni. Þá fyrst skynjaði
hún, hvað honum bjó í huga. Hún
varð óttalega hrædd og reyndi að
hrista hann af sér. Það kom til
snarpra átaka. Hann var sterkari
en hún, þótt hún verðist hraust-
lega.
Nei, hún vildi þetta ekki. Henni
var síður en svo illa við konuna
lians, og henni fannst þetta ekki
rétt gagnvart henni. Hún hæði beit
hann og klóraði, þar til hu'1
alveg máttlaus. Hann kom dag _e
dag og tók hana. Lengi vel þ'J° ^
aðist hún, barði og klóraði- Ha
hótaði henni öllu illu, ef hún se8
frá. Hún þagði og varð l°ks
veg á valdi lians.
Þetta var óttaleg ævi. Stun
clunj
var hún að hugsa um að hlauPa
brott. En hvert gat hún flúiö. 1
átti enga ættingja á lífi, eng:l ' ^
heldur. Hún gat ekki vænzt þe .
að vandalaust fólk vildi við liel'^
taka, eins og hún var á sig k°‘ ^
Hún var líka veik á tímabih’
varð santt að vinna eftir sem J ^
Konan var alltaf að spyrja l131^
hver ætti barnið. En Rakel þa£
Hann hafði bannað ltenni að ta .
-iu
Rétt áður en hún átu
barnlU
tókst henni að flýja til k°>uj
næsta bæ. Hún var veik er hun
til hennar. Um morguninn
ko111
Itafði
ið°r
hún borið bæði vatn og eld1'1' ^
gert öll verk sín. Rakel bað k°Ill^0
að lofa sér að vera. Hún ffé1
átakanlega sárt, er hún sagð' s
sína, að konan aumkvaðist
hana. Konan var ein þeirra .
sent trúði Rakel og v°rke0 ^
henni. Auðvitað varð Rakel H a ,g.
segja ljóðsmóðurinni söguna og ^
ar prestinum. Konan, sem skal ^
hlustað1
alha
ir hana skjólshúsi og
tók eftir því, að Rakel var
sjálfri sér samkvænt. Hun ;
aldrei tvísaga. Það styrkti 1 ,t.
þeirri trú, að Rakel segði s
Rakel sjálf var alveg hissa á sPl ^
ingunum. Þau spurðu hana • js
og aftur hins sama. Margsl1
varð hún að endurtaka frásúg1'^.
hún sagði sannleikann. En þa