Eimreiðin - 01.09.1961, Qupperneq 32

216
EIMREIÐIN
örvingluð er þeir koniu og sóttu
það. Barnið virtist vera svo óvel-
komið í þennan heim, að lienni
datt í hug, að þeir gerðu því eitt-
livert ntein. Enginn gladdist yíir
komu þess nema hún. Hún grátbað
þá að lofa sér að vera lijá barninu.
Þeir daufheyrðust við bænum
hennar, höfðu útvegað henni stað
í Ási. Rakel sagði ekkert, vissi, að
ekki stoðaði að mögla. Hún og
barnið hennar áttu engan að nenta
guð. Daga og nætur kallaði hún
hann til liðs sér og barninu. Hún
ætlaðist beinlínis til þess, að hann
rétti hlut sinn og leiddi sannleik-
ann í ljós. Dagar og vikur liðu án
þess neitt gerðist, sem sannaði að
guð hefði heyrt kall hennar.
Nú var þessi langa ferð fyrir
höndurn, inn alla ströndina, alla
leið að sýslumannssetrinu. Hún
átti að mæta á skrifstofu sýslu-
manns, allt vegna Jtess að hún hafði
fætt barn í heiminn. Hún kveið
jjví að verða enn einu sinni spurð
í Jtaula, og auðvitað rengd. Hús-
móðir hennar sagði að hún yrði að
fara, jtessi ferð yrði ekki umflúin.
Hún klappaði henni á kinnina og
sagði:
„Vertu óhrædd, Rakel mín.
Segðu sannleikann. Sannleikur-
inn kemur hvort sem er alltaf í
ljós.“
„Ég hef alltaf sagt satt, vona að
yður trúi mér,“ svaraði Rakel.
Þá brosti húsfreyja. „Ég trúi þér,
Rakel, og nú er bezt að þri sért
ekki að reyna að Jtéra mig. Þér
tekst það aldrei.“
Rakel fann vanmátt sinn og
* $
Jiótti vænt um að þurfa ekki •
Jiéra frúna. En vænst þótti hei'111
um að luin trúði henni. Húsfreyj'1
var mikils metin og orð henDat
tekin til greina. Það var sannarlegj1
ekki einskis virði að eiga hana a<
ið'
að
Hún hafði smurt nokkrar brat'
sneiðar, sem hún ætlaði henm
narta í á leiðinni. Svona nærgS111!
átti Rakel ekki að venjast. Hen111
var orðið mjög hlýtt til húsfreyj11’
Svo lagði Rakel á stað fótganS
andi inn ströndina. Hún gekk gntu,
slóðana, fannst Jtað léttara. ð111
voru síðsumardagar, blómin v°r?
fallin og grasið tekið að sölna-
leið hennar urðu margir bæir,seM!
liún kannaðist við, flestir á hæg1
hönd mjög nálægt hafinu. Hen"!
Jtótti Iiafið alltaf svo falleg1- ^
dag var jtað dálítið grátt og huh n
legt, ekki eins blátt og oft áðu*-
Hún hafði séð J>etta haf í naörg111"
myndum. Henni þótti það falleg:l ,
blátært, er sólin glitraði á þa®-^
stormi var hún hrædd við 1,:1
Þá skullu hvítfreyðandi öldurnaI
upp að ströndinni og drunur
tns
_______ hafs;
_ bárust langa vegtt. í dag ha^1
hún ekki tíma til að lnigsa neitt1111
hafið, sem henni þótti vænt un1
Þegar hún var lítil færði J>að henn_
fallegar skeljar, sem hún tínth
flæðarmálinu. Hún geymdi skej
arnar. Þegar barnið hennar stæ ’'
aði ætlaði hún að gefa }>ví þ311
Hún gaf sér ekki tíma til að h<U
heim að býlunum, sem nú blöstl
við, heldur hélt áfram viðsto 11
laust. Bezt var illu aflokið. í c^.
átti að skera úr því, hvort barn*
hennar yrði föðurleysingi eða ek ,
’ .......... -tið 3
Hún ætlaði ekki að eta nes
J