Eimreiðin - 01.09.1961, Page 48

232
EIMREIÐIN
„Ó! Jæja, Jjað er svona! Vegna
iatæktar! Bölvaðir aularnir! Þeir
kvarta um fáiræði og fátækt, en
þjóra eins og svín.“
„Þér haldið að þeir þjáist af
velmegun, herra?" Af því að vera
of velmegandi? Nei! ekki af vel-
megun. Drekki — þambi? Já, Jaeir
drekka allir. Til þess að þeim líði
ögn skár, en ekki af því, að þeir
séu efnaðir. Þetta er efni, sem mað-
ur eins og }:>ér getur skrifað í minn-
isbókina sína.“
„Jahá! Mér virðist, að ]jú Jiafir
líka fengið Jrér í staupinu, vinur!
Þú ert Jsó of ungur til þess. Þér er
ekki ennþá vaxin grön. Þessir
bændur ykkar — skrifa það í minn-
isbókina sína — er glataður lýður —
glataður. Það er Jaað sem Jaeir eru!“
„Þér skrifið Jiað hjá yður, herra!
Við kunnum ekki að skrifa," sagði
drengurinn og sneri sér að hor-
uðum hestunum. Hann kallaði:
„Herðið ykkur, herðið ykkur, herr-
ar!“ og féll í djúpar hugsanir.
Hestarnir hikuðu eitt andartak,
eins og J^eir væru líka að hugsa.
Maðurinn bretti upp stóra krag-
ann á úlfaskinnsfeldinum og hvarl'
inn í hann. Hann var líka sokkinn
niður í hugsanir.
Kráka kom flögrandi og settist á
einmana tré, sem stóð við veginn,
sveiílaði sér á lítilli þurri grein og
krunkaði dapurlega, meðan hún
var að hugsa líka. Jafnvel Jjungbú-
ið vetrarveðrið virtist vera í gráu
skapi, boðandi dapurleg jól að
morgni. Um himininn liðu þykk,
úfin vindský og rofnuðu þunglama-
lega undir kaldri, blárri himin-
hvelfingunni. Jörðin var kafin í
leðju og bleytu. Útsýni til 1)0'P‘l’
fljóta, fjarlægra skóga og fja
myrkvaðist. Framundan þein1
Hér
ioiia’
allt líflaust og afskræmt.
Jjar á sléttunni glitti í stóra p
þokulega, kalda og glerkenndii el"
og augu í líki.
Litli vagninn dróst hægt og s'S
andi gegnum djúpa, mjúka letJ
una, óð ýmist inn í leðjuhaug3"1
eða út úr þeim og hristist og sko
Laus fjöl á annarri hliðinni la'11
ist í sííellu tilbreytingarlaust,
dap'
urlega og hlífðarlaust, og auðsý'1
taugum feita mannsins í loðfen
um enga miskunn. Að lokunt m's _
hann alla þolinmæði, fletti frá sL
kraganum, rak út feitt andlit'® 0
hrópaði: „Hvaða skelfilegt sk'0
er Jjetta? Fari það til fjandans! ^
„Það er bara laus fjöl, herra‘
Hún lemst áfram eins og l*11. .
maður. Það er hreint ekkert vlt
Joessu skrölti!"
„Þú ert greindur, Ondra, 01J ^
greindur! Þú veizt hvernig •'
fara að Jiví að fífla ungu stúlk1'1^
ar, ég skal veðja. Þínir lagsbrí
giftast ungir og eiga fallegar k
ur-“
Herramaðurinn slengdi háa k'*^
anum á loðfeldinum sínunr
á bakið, og reyndi að slá upP
gamni.
,Þú getur sagt livað Jrú
vilh
e'1
ve'c
rið el"
giftu konurnar eru betri! Eg
það!“
„En þér, herra, hafið eig ;1.
indi í Jrorpið okkar, skilzt rne1^
„Ég er lögtaksmaður stjórn*
Ínnar'“ . . fgi á
Ondra snéri sér við og h°r'
farþega sinn hvössu augnaráð'-