Eimreiðin - 01.09.1961, Blaðsíða 68

252
EIMREIÐIN
við sjálfan sig, „ég er kjáni, auðvit-
að er það í kirkjunni, sem ég hitti
fólk, er leitar eftir hinu eilífa lífi.
Það hraðar sér þangað sem mest
það má.“ En allir bílarnir og hjól-
in brunuðu framhjá kirkjunni.
„I hvaða buska er þetta fólk að
fara?" hugsaði hann. Og þar sem
maður nokkur ók frarn hjá honum
í sömu andrá, kallaði Pétur til
hans: „Hvert á land akið þið öll
með þessum ofsa-hraða?“ Ökuþór-
inn sneri sér við í sætinu og sagði
glottandi: „Beint til lielvítis."
„Mér er næst að halda, að hann
eigi kollgátuna," sagði Sankti Pét-
ur, „en ég fæ ekki skilið, að þeim
liggi þessi ósköp á. Og ég kemst
aldrei heirn; en meðan hann var
að velta vöngum yfir þessu ók
slompaður bílstjóri á hann. Og þá
komst hann heim.
Drottinn stóð í hliðum himna-
ríkis og fagnaði honum. „Nú er
öllu lokið," sagði Pétur, „við get-
um lokað samstundis. Keppinaut-
urinn hefur borið sigur úr být-
um.“ „Fáðu mér skjóðuna," sagði
Drottinn. Pétur rétti honum hana,
og hann og Drottinn horfðu drykk-
langa stund livor á annan. Skjóðan
var tóm. Hún hafði rifnað, þegar
ekið var yfir hana.
„Þú verður að afsaka þetta,"
sagði Pétur, „sjálfur lá ég í andar-
slitrunum og gat ekki hugsað um
eilíft líf.“ „Engu er spillt," sagði
Drottinn, „nú er það þarna niðri
án þess að menn viti um það. Ein-
hverjir kunna að rekast á það, er
þá sízt grunar."
----„Nú vitið þið þetta. Eilífa
lífið er á jarðríki. Það liggur í loft-
inu. Þið getið öll eignast það-
þið getið ekki villzt á því. Séri''^
sá, sem eignast það veit, að þa® e
andi Guðs, sem honum hefui '
ið blásinn í brjóst. Haldið J»ð'
þið hafið skilið nokkuð í sögt"inl )
„Hvað er um leyndardón"1’1^
sem Sankti Pétur gat ekki tjáð
Alexander vildi ekki segja?“ sPl"
einn drengjanna. _ j
„Leyndardómurinn er saga ut ^
fyrir sig,“ sagði Rasmus.
segi ég kannske seinna. Líka ge
viljað til, að eitthvert ykkar ie (
á hið eilífa líf, og þá felst jafnf'‘u^
skýring á leyndardómnum og 1),! ^
hægt að útskýra hann fyrir hi"11
Var eitthvað fleira torskilið?' ■
„Líka það, að menn skuli e ^
geta gefið Guði eitt augnablik-
er ekki rétt,“ sagði Már. t.
„Haldið þið kannske, að þ>ð
ið það?“ spurði Rasmus.
„Það getum við,“ hrópuðu l>»r^
in glaðlega, „vandinn er ekki •> ^
ar en gleynia sjálfum sér eitt a»g
blik.“ j,
„Þá skulum við komast að >alg.
um, hversu auðvelt það er,“ sa|
Rasmus; „þarna er er hún 1 .
kökuselja á ferðinni. Ég kalk'^
liana, og sá ykkar, sem getur ge
henni eitt augnablik, svo að g
komi hingað, má ákveða,
hann vill fá af öllu góðgætin».^
er í körfunni hennar. Dóra, ko>n^
hingað með körfuna J)ína. _ ^
augnabliki liðnu var Dóra kon1'1’
vettvang. Hún vissi að una aU g
söm viðskipti var að ræða.
langar ykkur í?“ spurði Rasn»lS^
„Gyðingaköku, hálfmána, vlll'0g
brauð, engifersköku, karamel'"1