Eimreiðin - 01.09.1961, Qupperneq 78

262
EIMREIÐIN
Vanda hafði svört augu með ör-
litlum gullnum blettum, og hár
hennar var glóbjart.
Mér tókst ekki að tjá henni ást
mína. Ég vissi ekki einu sinni, að
hún hét Vanda. Það var hún, sem
stanzaði einn morgun á miðri
brúnni. Hún beið, jrar til ég fékk
kjark til að jjoka mér nokkrum
skrefum nær henni, og jsá sagði
hún:
— Þetta er eins og álög. í heilan
mánuð hafið jrér fylgt mér eins og
skugginn minn. Segið nú J)að, sem
í kajak. Mér fannst jjetta veij1 ÍAj
mikilverðasta, sem ég
hafði
segja. ,t
Hún svaraði: — Hann hefi'1
riíiU
ekki annað að gera. Bara
að Þa°
væri ég! Við brúarsporðana, he$^
megin, stóðu stytturnar af ;ustl(, r
um fjórum og sneru við u
baki. Við vorum átján ára. E8
lærlingur við dagblað, og hul1
afgreiðslustúlka í tízkubúðog '* ^
fyrir sjö lírum á dag. Hún bjo
fijður sínum og ömmu. Faðu 11 j,
ar var réttarlögmaður. Hann ge
VANDA
Smásaga eftir Vasco Pratolini.
þér hafið að segja, og þar með búið.
— Hvernig J)á? Hafið J)ér ekki
skilið mig?
í sama vetfangi gekk kona lram
hjá okkur. Hún leiddi litla telpu
við hönd sér og lét hana j)ylja
lexíu sína. Telpan var ekki al-
mennilega vöknuð og stamaði: —
Ég er, ég var, ég hef verið. — Við
fórum bæði að brosa, og þannig
komumst við yfir feimnina. Vanda
hafði stutt annarri hendi á grind-
verkið, og ég gerði slíkt liið sama.
Ég horfði á ána. Hún var grænleit,
og vatnið stóð hátt, náði nærri ]>ví
uj)p að gluggum silfursmiðanna, er
sátu ])ar fyrir innan við vinnu síria.
Ég benti beint niður fyrir mig.
— Sjáðu liann þarna, hann siglir
út um borgina með falln;l v"Jlt
Við hittumst á brúnni á hverJ^j,,
morgni í heilt ár. Við fengunl (’ f
ur kaffi í barnum. Þar voi'u a
á boðstólum brauðsnúðar, u)te
ir úr ofninum. Við voruin v°u
kaupa einn og skipta honuUl
milli okkar. Hún dýfði sínuul ^ ^
í kaffið og borðaði hanu í slll<l
raði
lif
bitum um leið og hún sötia
bollanum. Oft ávítaði hún n11.® ^
ir að ég át minn hluta 1 elIjv)-
munnbita. Ég fylgdi henni a< • ^
um verzlunarinnar og beið þ‘‘Vtt.
urlitla stund, og hún fann sC1 t
livað til að dunda við og
við gluggann, svo að við R‘L
kvaðzt enn einu sinni. i
I morgunverðarhleniu &