Eimreiðin - 01.09.1961, Qupperneq 80

264
EIMREIÐIN
cg elski þig nægilega mikið ti! J>ess
að óhætt sé að trúa mér fyrir því,
og að ég verði ekki hræddur?
— Ekki enn. Hún horíði alvar-
lega á mig, og ég gat ekki á mér
setið að kyssa hana.
Hún varð fölari og taugaveikl-
aðri og stöðugt meira viðutan. —
Vinnan heima fyrir er of erfið fyr-
ir þig, sagði ég, — Þú þolir hana
ekki. Hún lét vel að mér. — Þykir
Jiér þá svona vænt um mig? spurði
hún. Og eitt kvöld sagði hún:
En ef Jrú elskar mig svona heitt,
ltvers vegna reynir þú J)á ekki að
skyggnast dýpra og skilja mig bet-
ur?
— Ég veit allt um Jng, sagði ég
— ])ú ert eins og opin bók fyrir
mig.
— Ó, kjáninn þinn, sagði hún.
Og j)að lá eitthvað í rödd hennar,
sem ég átti eftir að minnast síðar,
einltver viðkvæmur hljómur, en um
leið angurvær.
Við stóðum og beygðum okkur
yl'ir grindurnar. Það var gola, trjá-
garðurinn var sveipaður J)oku. Rað-
ir ljóskeranna hurfu í móðuna.
Fljótið var eins og sviirt iðandi
leðja, þar sem það gægðist fram
undan brúnni. Maður heyrði gjálf-
ur þess stöðugt við brúarsúlurnar.
— Það eru álög, sagði Vanda.
— Þú segir alltaf, ég veit, ég veit
. . . En þú veizt ekki nokkurn skap-
aðan hlut, nei, alls ekkert. Hvers
vegna er ég bjarthærð? Það ætti
ég ekki að vera. Veizt þú ])að?
— Þú ert bjarthærð, af J)ví að þú
ert ])að, sagði ég.
— En ég ætti ekki að vera ])að.
Það eru álög. Og ég elska ])ig.
Hvers vegna elska ég J’ig? .
veizt J)ú sjálfsagt. Ég veit það e'
ég veit aðeins að ég elska Jí'R’
ég skil ekki hvers vegna.
Hún var merkilega róleg, aí
var það sent hún sagði rug'1'1^
legt, ekki rödd hennar. Hu» /
íull blíðu, en eins og hjá Þen^
sem hefur orðið fyrir rangl#11 t
og reynir að fyrirgefa. — Þu ' .
auðvitað allt, endurtók Iiú11-^ ^
veizt líka, að áin rennur út i ‘ ,
ið. En J)ú veizt ekki, að cg 1 ^
aldrei séð sjóinn. Ég er tuttug^
ára og lief aldrei séð hafið- ■
hef ekki einu sinni ekið me0
inni. Vei/.tu J)að?
- I.itla flón, sagði ég við l'an‘'
Var Jætta leyndarmálið? ,
Hún byrgði andlitið í hð» n^
sér og studdi olnbogunum a g1 (;l
urnar. — Nú lieldur J)ú, að l,e ^
sé leyndarmálið, hvíslaði huu-
Það eru álög.
Ég lagði handlegginn 11 ,
hennar, og um leið sneri eg • ^
liti hennar að mér. Hún g>ct'. j
tók eitt tárið á fingurgóm 11111
og vætti með ])ví varir hennau^
— Taktu eftir, sagði ég, "
salt er liafið. i
Ég kyssti hana á vangann- " j
sunnudaginn kemur förunt vl<jes[.
an að sjónum. Við ökum með ,
inni. Við förum svo snemma
stað, að við náum heim K
, eiH'
kvöldið. Þú finnur upp a
hverri afsökun við föður þ1,in'
— Þess gerist ekki J)örf, ^
hún liægt og horfði niður 1 ^
fyrir framan sig. — Pabbi e>
inn og verður ekki heima
um sinn.
fyrst