Eimreiðin - 01.05.1962, Blaðsíða 56

144
EIMREIÐIN
gjarn. Hamingja eða óhamingja —
það er oft mjótt þar a milli.
— Já, það er satt, bilið er mjótt,
og svo oft undarlega vel hulið, mað-
ur getur bókstaflega ekki áttað sig
á því, fyrr en ógæfan er dunin yfir.
— Við skuluni ekki tala um
þetta. í kvöld vil ég njóta þess sem
er. Má ég kyssa þig, Anna?
Hún svarar ekki, en brosir —
hann bíður ekki eftir svari.
— Anna, þetta er ístöðuleysi,
fyrirgefðu mér.
— Nei, þetta var ekki af ístöðu-
leysi — ég jjekki karlmennina bet-
ur en svo, og konur fyrirgefa ekki
svona framhleypni, nema því að-
eins að þær séu kysstar aftur.
— Jón brosir og tekur hana í
fangið, lyftir henni. — Litla stúlk-
an mín, segir hann, ber hana í
fanginu drjúgan spöl, sezt svo með
hana í melgrasið framan á sjávar-
bökkunum. Bárurnar gjálfra við
flúðirnar — súmrn, samm, summ;
jrarablöðin veltast hóglega í logn-
kyrru yfirborðinu. Hún vefur örm-
unum um háls honum og hvíslar í
eyra lians:
— Ég er hrædd við þetta, Jón.
— Hrædd! Anna, þú sem hefur
séð dauðann — geturðu þá hræðst
lífið?
— Ó, ég er svo liamingjusöm, Jón,
en jrað er eins og innra með mér
leynist þjáning. Getur Jrað verið
að ég eigi eftir að þjást allt mitt
h'f — rnitt í hamingju minni —
jjjást fyrir fortíð mína?
— Einu sinni hélt ég, að ástin
væri fyrst og fremst eitthvað hreint
og fagurt, en nú veit ég að ástin er
hvorki lirein né fögur heldui þj
íáH'
ing.
ást'
Því segir þú þetta, Jón
in ...? , *
— Já, einmitt astin; eg jj
maður þurfi að yfirvinna ástin3’
jjess að verða hamingjusamui- ^
— Þetta getur annars vel verl
en þó hef ég aldrei elskað elIlS
nú. Og það er satt, að ég þjáist- ^
Jón, þegar ég yfirgaf leiðið he f
mörnrnu, þá lofaði ég sjálft1 1
að ég skyldi aldrei framar giát3-
— Maður veit aldrei
maður lofar upp í ermina sina- .
ég er viss um að þt'i hefðir Sott,^
Jjví að gráta, einmitt í faðffli 11
um. , „
— Hefur þú aldrei elskað, J011
ég meina konu?
— Ekki aðra en þig, Anna
og
að ;lSt
það getur þú verið viss uffl,
mín liefur verið Jjjáning.
- En þú sagðir aldrei neltt
mig í Jjá átt. Þú varst mér a
góður. - f —
— Og þú mér alltaf fráfnel ^
— Getur þú ekki fyrirgef’ð 11
Jón? ^
— Fyrirgefning ein er ekki n p
ég kvelst, Anna. _ ,!•
— Nei, segðu það ekki, 13U
ekki kvalizt, þegar ég er hja
Getum við ekki gleymt, J0ll\ ^
mátt ekki kveljast, treystu ine
ég hef byrjað nýtt líf — ig.
— Það er óttinn, sem kvelu ,g
— Meinarðu óttinn við
ím'na? lífið
— Nei, en það er óttinn " , vj
sjálft, við ábyrgðina, sem fylg11
að lifa og vera hamingjusaniui-