Eimreiðin - 01.05.1962, Blaðsíða 69

EIMREIÐIN
157
(Iró dag eftir dag að panta saum á
Þeini, og þegar hann loksins var
*n*inn að kaupa efnið, þá var allt
u'n seinan. Ég var í brúðkaupinu
1 lörfum. Stúlkurnar hlógu að
'nér. Þetta var mín ánægja.
Ég hélt að ég mundi fara sömu
e*ð 0g hinir bræður mínir og
systur. En forlögin ætluðu mér ekki
að deyja strax. Lippe var giftur,
°§ kom strax undir sig betri fæt-
1Ilum, eins og sagt er. Hann varð
nijög heppinn kornkaupmaður. í
n*igrenni J anov var vatnsmylla sem
ísrael David átti. Hann var
S°nur Malka og mjög ágætur mað-
llr- ísrael David fór að liafa mæt-
llr á bróður mínum og seldi hon-
um mylluna fyrir kvæði. Ég veit
ekki hvers vegna hann seldi myll-
Uria- Sumir sögðu, að hann vildi
°mast til Landsins Helga, aðrir
að hann ætti ættingja í Ungverja-
nöi. En hver sem ástæðan liefur
|eilð, þá dó hann rétt eftir að
ann seldi mylluna.
Havele, kona Lippe eignaðist
nvert
hv,
Sv
b;
barnið á fætur öðru, og
Vert öðru yndislegra. Þau voru
0 íalleg, að fólk kom í hópum
ara til þess að skoða þau. Heim-
anmundurinn sem faðir minn
f afði gefið Lippe, kippti alveg
unum undan hans eigin verzl-
U.n- Hann stóð uppi án þess að
> grænan eyri. Hann varð gjald-
. °ta’ °g samfara því missti hann
bin kjark. En ef þú heldur, að
ann Lippe bróðir liafi rétt lion-
’n hjálparhönd, þá skjátlast þér
nflega. Lippe hvorki sá né heyrði
nt af því, sem var að gerast, og
íaðir minn lét reiðina bitna á
mér. Hvað það var, sem faðir
minn liafði út á mig að setja, veit
ég ekki. Stundum kemur það fyrir,
að menn fái óbeit á sínu eigin af-
kvæmi. Það var alveg sama hvað
ég sagði, allt var tóm vitleysa. Og
hvað mikið sem ég þrælaði, þá var
Jrað aldrei nóg.
Svo veiktist faðir minn, og allir
hlutu að sjá, að hann átti ekki
langt eftir. Lippe bróðir var önn-
um kafinn við að græða peninga.
Ég annaðist föður okkar. Það var
ég sem rétti honum náttpottinn.
Það var ég sem þvoði honum, bað-
aði hann og greiddi hár hans.
Hann gat ekkert melt, og kastaði
öllu upp jalnharðan. Sjúkdómur-
inn breiddi sig líka út í fæturna á
honum, svo hann gat ekkert geng-
ið. Ég varð að færa honum alla
hluti, og í hvert skifti sem hann sá
mig, Jjá horfði hann á mig eins og
ég væri skítur. Stundum var hann
búinn að Jjreyta mig svo, að mig
langaði til að hlaupast frá honum
alla leið á heimsenda. En hvernig
er hægt að yfirgefa föður sinn? Svo
ég Jsjáðist í kyrrjrey. Síðustu vik-
urnar voru hreinasta helvíti, pabbi
bölvaði og hljóðaði í senn. Ég hef
aldrei lieyrt jafn hræðileg blóts-
yrði. Lippe bróðir rak inn hausinn
tvisvar í viku, og spurði brosandi:
„Jæja þá, hvernig líður þér,
pabbi? Ekkert betri? Og um leið
og faðir minn leit liann, þá Ijóm-
uðu í honum augun. Ég hefi fyrir-
gefið honum, og ég vona að Guð
geri Jrað líka: Skilur maður annars