Eimreiðin - 01.05.1962, Síða 85

EIMREIÐIN
173
Ur hafa vit á að gera hann, fyllir
Vlt manna ár og síð.
Lítilf vegur væri að slá slöku við
'arðstöðu tungunnar, ef aðeins væri
ræða um eðlilega aukningu sam-
neytis við erlendar þjóðir og þá
’Hargar að jöfnu, eða ef hér kæmi
lslenzkt sjónvarp, sem keppt gæti
Vlð erlendu áhrifin um athygli íbú-
anna, að því tilskildu, að jafnvel
það yrði ekki líka til niðurdreps,
Sem yfirmönnum þess og undir-
§efnum þætti eiga bezt við að flytja
lJjóðinni.
Tímaritsgrein leyfir ekki langar
Utleggingar þess teksta, sem vitað er,
að flestir almúgamenn hafa vitað
ng skilið fram til þessa dags eða að
'Jðrum kosti haft allljóst hugboð
urn. hó er þess rétt að geta að öll-
um, sem það hafa rannsakað, ber
Saman um, að mjög sé örðugt að
ninda saman ljóð á íslenzku að
'enjulegum hætti. Ætti þá sam-
SVæmt því að teljast líklegt, að
‘Jóðagerð væri lakar unnin hér en
annars staðar. Þrátt fyrir það er sú
'eynslan, að þegar beztu þýðend-
Ur okkar hafa þreytt orðfæri við
áfviðaskáld annarra þjóða, hefur
Peim ósjaldan tekizt útfærsla efnis-
lns eins vel og frumhöfundunum
sjálfum, en stundum betur.
hótt hér verði ekki tekin dæmi
um slíkt, er svo talið af fróðum
’nönnum, að Matthías Jochumsson,
Linar Benediktsson, Magnús Ás-
§elrsson og margir aðrir hafi hrund-
'ð metum forvera sinna á ýmsum
stöðum og ætti það að gefa leið-
emingu um mátt íslenzrkar ljóð-
|‘ehni og þroskunargildi örðugra
Ragregina, því að engum dettur í
hug, að íslendingar séu þeim mun
meiri skáld en Shakespeare, Ibsen
og Tegner, svo að einhverjir séu
nefndir, sem sá er haldinn öðrum
sterkari, sem léttilegar fer með
sama steininn. Sé dómurinn réttur,
er niðurstaðan svona af því, að örð-
ugleikar íslenzkra bragvanda hafa
æft upp meiri kunnáttu í meðferð
tungumáls þess, er notað var við
þýðinguna heldur en fengizt liafði
í umhverfi frumhöfundar. Al-
menningskveðskapur óbreyttra
borgara vandaður að því leyti, sem
búning snerti — meira varð varla
lieimtað af almúganum — var
grunnurinn, sem sigurinn óx upp
af og honum má á engan veg
spilla.
Ljóðsmíðin íslenzka er ekki ein-
asta með sérstökum auðkennum,
svo sem áður er sagt, heldur er
hún líka svo almenn á landi hér, að
slíks munu fá dæmi. Hefur þess
áður verið getið til, að sumt af því
sé að þakka áherzlulögmálum máls-
ins þ. e. stuðlasetningin, en fjöldi
þeirra, er listgreinina stunda, mun
vera afkvæmi vandans að öðrum
þræði. Örðugleikarnir veittu verk-
inu frægð og gerðu manndómsraun
að fást við það. Ef það auðkenni
gæti notið sín í kveðskap annarra
þjóða, væri það þegnskaparverk við
mannfélagið að halda því í heiðri
og rækt til samanburðar við annað
og þeim til lærdóms, er notað gætu,
en afrækjuháttur við móðurmálið,
fremur en skáldskapinn, að fella
það niður, ef það er séreign J:>ess-
arar tungu. En slík ræktun útflutn-
ingsverðmæta eða þvílikt viðhald
sérauðkenna okkar verður ekki