Eimreiðin - 01.05.1962, Blaðsíða 44

132
EIMREIÐIN
koma nær. Þegar ég kom að kist-
unni, skein tungl glatt inn um
gluggann á þenna blett, ég var
umluktur birtu, sem mér leið harla
vel í, og þó var yfir mér mikill
höfgi. Ég virti piltana fyrir mér og
þóttist sjá, að hvorugur þeirra væri
frá staðnum, þó að ég þekkti fólkið
þar lítið. Þeir bentu mér að horfa
í kistuna. Lokið var gagnsætt, en í
kistunni blasti við lík af manni
með hrafnsvart hár og einbaug á
baugfingri hægri handar. Marfló
skreið í eyra hans.
„Skilurðu?" spurðu mennirnir.
„Já,“ anzaði ég og drúpti höfði
og einblíndi á þessa mynd. Ég
heyrði snöggvast ekka eins og um
daginn. En er ég leit upp, voru
mennirnir horfnir; ég komst til
sjálfs mín, fyrir framan mig var
líkkistan negld aftur. Ský dró fyr-
ir tunglið. Ugla vældi á kirkju-
turninum. Mér rann kalt vatn milli
skinns og hörunds. Ég leit á sjálf-
lýsandi úr mitt. Klukkan var fjög-
ur. Ég tók á öllum mínum kröft-
um að ganga rólega út. Síðan fór
ég á langa göngu um landareign-
ina, þræddi gamlan smalaveg minn,
slaukaði yfir mýrina. —
Loks þraut mig þolinmæði að
bíða eftir fótaferðatíma, og ég drap
á gluggann í hjónahúsinu. Bóndi
kom allsnakinn út í gluggann.
„Ekki var þér illt of gott. Drepur
nú undir þig í bannsettu tjaldinu?"
spurði hann.
„Nei, það er annað að,“ anzaði
ég-
„Er búið að bíta svo úr þér bak-
fiskinn vestan hafs, að þú sért
myrkfælinn um hásumarið? a(1
skín út úr þér syfjan og angist111
„Eins og þú veizt, er ég 01 1
allfjáður," sagði ég, „og veitn
mér skjótt fulltingi, þá ska
borga þér ríflega."
Eigi leið á löngu, unz bóndi
út alklæddur. Ég sagði h°nU^^
grun minn. Orðið var bjait ^
degi. Við héldum með naglb11 ^
í kirkju, drógum út naglana ^
kistulokinu og opnuðum kis g
Og viti menn! Bóndi staðfestl>
þar lá líkið af Austfirðing1111^
Kistan um frænda minn hafðt'
ið tekin í misgripum og send 1101 ^
ur á þjóðveginn. Bóndi varð
reiður. „Ég hafði þó skúfbn11
kistuna, sem átti að vera kyrr’
þekkja
senr
blindur maður hefði mátt
hana,“ sagði hann.
Innan stundar liafði CS ,^
nrann með tvo til reiðar að sl
• í síða’
kistu frænda míns við. LitW
sendi ég tvo menn af stað með E
Austfirðingsins. Ég söðlaði sí a
hest og reið greitt á prestssetiá ^
innti prestinum frá mistökum 1’
um. Konr hann þá undir eins
unr um sveitina, að jarðarfn111
væri frestað til morguns, sui
dags, af óviðráðanlegum ást® ^
Svo var sem létt væn
dag5
steini, og það sem eftir var .
lék ég við hvern minn fingm-
hét því að fleipra ekki héi e
um rótleysi lifenda eða dauðra-
Nóttina eftir svaf ég vært1 tJ‘
mínu, sofnaði og vaknaði ^
stemmu sefsins, og naut þesS ‘ •
teyga loftið hreint og þrungið 11
af nýsleginni há.