Eimreiðin - 01.01.1963, Qupperneq 36

24
EIMREIÐIN
Þetta var lítil stofa og var þar
ekki annað inni en uppbúið rúm,
borð á miðju gólfi, nokkrir stólar
og kommóða i einu horninu. A
kommóðunni stóð postulínshund-
ur, hvítur með gylltum rósum. Það
var kalt og hráslagalegt inni og ein-
hver óyndisbfær yfir öllu.
Hjörtur var þreyttur eftir langt
ferðalag og hugði gott til hvíldar-
innar, enda víst ekki um neitt
annað að ræða á þessum ömurlega
stað, en að gera sér langa nótt.
Hann var sársvangur, hafði ekki
bragðað mat, svo að heitið gæti,
frá því snemma um morguninn, en
samt lá við, að hann kysi fremur að
lara matarlaus í rúmið en þurfa að
sjá framan í gömlu konuna aftur,
svo mikinn kulda fannst honum
leggja frá henni.
Hjörtur skildi ekkert í sjálfum
sér. Hvað gekk annars að honum
í kvöld? Hann var þó ekki vanur
að finna sérlega mikið til fínu
lauganna.
Nú kom gamla konan inn með
stóran bakka hlaðinn diskum með
alls konar kjarnafæðu, sem hún
raðaði á borðið fyrir framan hann.
Það kom vatn í munninn á hon-
um við að sjá allan þennan ágæta
mat, en það lá við, að hann missti
matarlystina aftur, þegar honum
varð litið á gömlu konuna. Hún
horfði á hann köldum, starandi
augum, og kringum munninn, sem
hún klemmdi fast aftur, voru djúp-
ir sársaukadrættir.
Hann leitaði í huganum að ein-
hverju heppilegu umræðuefni, en
aldrei þessu vant fann hann ekki
neitt. Það mátti þó alltaf segja
eitthvað um tíðarfarið. Hann
ræskti sig, hálf vandræðalega. En
þá hafði konan lokið við að raða
á borðið og bauð honum að gera
svo vel í svo háum rómi, að liann
hrökk í kút. Að því búnu fór hún
leiðar sinnar.
Hirti stórlétti, og hann byrjaði
undir eins að borða, en matarlystin
var ekki eins skörp og hann hafði
búizt við. Það var líka einhver
fjárans drungi í höfðinu á honum,
bezt að komast sem fyrst í rúmið
og sofa það úr sér.
Hann var hættur að borða fyrir
góðri stundu, þegar gamla konan
kom inn aftur.
— Maðurinn hefur ekki verið
svangur, sagði hún, eins og út í
bláinn, og svo er rúmið þarna til-
búið, bætti hún við.
Hún raðaði diskunum á bakkann
og hélt til dyranna, en þar sneri
hún sér við og horfði á Hjört þess-
um köldu, útbrunnu augum og
sagði:
— Maðurinn er auðvitað ekki
myrkfælinn?
Myrkfælinn. Hjörtur hló, en
varð þó hálf ónotalega við. Ég veit
ekki, hvað myrkfælni er, sagði
liann hressilega.
— Nei, auðvitað ekki, sagði
gamla konan og færði sig einu
skrefi nær honum.
Myrkfælni er ekki annað en
taugaveiklun.
Hún færði sig enn ofurlítið nær
honum. — Þetta er líka allt hugar-
burður. Hér heyrast aldrei nein
annarleg hljóð. Aldrei heyri ég