Eimreiðin - 01.01.1963, Síða 77

EIMREIÐIN
65
irnir við munnvikin sáust ekki og
ennið var slétt og hrukkulaust.
hannig gat hann verið. Þannig
' ar hann, ef lífið lék eilítið við
hann. Svona vilcli hún hafa hann.
'ivona átti hann að vera framvegis.
Gegnum glasaglauminn og nið
'addanna barst músikkin til þeirra
1 bylgjum.
hau urðu að lúta fram á borðið,
l'l þess að heyra hvort til annars.
' n Inestmegnis sátu þau þegjandi
°g hlustuðu á hljómlistina, gamal-
kunna lagstúfa og ljóðabrot, sem
l^au vögguðu sér eftir í takti,
horfðu á fólkið og brostu hvort til
annars.
Hún var dálítið ör. Þetta er gott.
hetta er að vera léttur og lífsglað-
111, ábyrgðarlaus og ójarðbundinn.
J 11 lannst henni allt vera eins og
l)að átti að vera, allt í bezta lagi.
Léttúð. Nei, alls ekki. Þetta var
‘hlt saman rétt og gott. Það var
j?°tt og rétt að vera tvö, koma og
ara í fylgd með karlmanni, vera
'einduð á ný, fá gjafir, fallegar,
' Hmætar gjafir. Henni var þetta
a.h brýn nauðsyn. Hún var ekki
e]n þeitra kvenna, sem geta staðið
emar.
Annbandið! Var nokkuð út á
armbandið að setja? Hefði hann
'eldur átt að koma með eitthvað
nýtízkulegra, þegar fornir skart-
^riPir voru ekki lengur í tízku?
íkt og þvílíkt bera karlmenn
a drei skynbragð á, að minnsta
,0sti ehki rnenn af hans tagi. Hún
j. > HU vissulega gefa honum ör-
n a vísbendingu við tækifæri. Ynd-
ls egt armband í sjálfu sér, vafa-
laust dýrt, gull og dýrmætir gula-
steinar. Honum vex ekki í augum
að kosta einhverju til. Það er gott,
vekur öryggiskennd.
Hefur hún verið örlítið undr-
andi, hrokkið við vegna einhvers,
sem hann sagði eða gerði? Smá-
munir. Hégómi, ekki til þess að
setja fyrir sig. Öll höfum við ein-
liverja galla — og hún hefur sjálf
sína.
Þarna er hann og gerir lífið eðli-
legt fyrir hana á ný og einhvers
virði. Myndarlegur maður og ung-
legur, sem gaman er að láta sjá
sig með. Það er ekki bara eins og
að þau hafi gripið dauðahaldi
hvort í annað, líkt og drukknandi
skipbrotsmenn. Hún getur verið
rneira en þakklát og einlæglega
innileg við hann. í kvöld finnur
hún það. Straumar unaðar fara
um líkama hennar, eitthvað hefur
vaknað og losnað úr læðingi, eins
og lilheyrir og vera ber. Guði sé
lof! Hún þarf ekki bara að látast. . .
Einhver hlaut það að verða, sem
gaf henni stundir sem þessar, full-
ar yndis og áhyggjuleysis. Losaði
hana við fjárhagsvandræði og skrif-
stofuþrældóm. Það hæfði henni
vissulega hvorugt. Einhver hlaut
að bjarga henni frá þessari sáru,
köldu vandræðatilfinningu, að vera
hið misheppnaða, ónáttúrulega,
vesæla fyrirbrigði: fráskilin, rnann-
laus kona, frelsaði hana frá þeirri
eyðimerkurgöngu, sem hún hafði
verið á, síðan allt umstang og
gauragangur, sem skilnaðinum
fylgdi, var um garð gengið.