Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1965, Side 40

Eimreiðin - 01.01.1965, Side 40
28 EIMREIÐIN ur í liðna tímann í bókmenntum og skáldskap, en horfa heldur l’ram og upp á við, skapa eitthvað nýtt, bæði í stíl og máli — ja, þú skilur þetta ekki ennþá, en þú verður að læra að skilja það. — Jú, ég skil þig fullkomlega — og ég geymi bréfið þitt, scm ég fékk frá París. Það er breinasta gersemi. En láttu mig nú heyra eitt- hvað nýtt, sem þú hefur ort. Það færðist breitt og íbyggið bros yfir andlit Ríkbarðs, þegar hann tók upp úr tösku sinni vænan handritabunka og hóf að lesa. Það var stórkostlega eftirtektarvert bros, fullt sjálfsánægju, en þó bland- ið leyndum ótta, sem ekki varð greindur nema að beita nákvæmri athygli. Hann lá í felum að baki brosinu, eins og örlítil veira, sem ekki verður séð nema í fullkomnustu srnásjá. Að lestrinum loknum lauk viðtalinu með spurningunni um það, hvernig skáldið færi að yrkja. Og svarið kom, léttilega og umhugs- unarlaust: — Við skáldin erum opin l'yrir öllurn fyrirbærum lífsins og mótum þau í orð. Þar með basta! Ég kýmdi í laumi og hugsaði til Einar Benediktssonar. Sá myndi nú sagt hafa eitthvað óþvegið yfir svona trakteringum, hefði hann blýtt á skáldskaparskýringu þessa unga Pegasusar-riddara aldar vorrar á íslandi. — Jæja, nú má ég ekki vera að þessu lengur. Ég á eftir að bitta útgefanda, sem er að hugsa um að gefa út eltir mig bók. El hann bregst, verður einhver annar til þess--, sagði Ríkharður og rétti mér liöndina til kveðju. — Til hamingju, sagði ég og fylgdi Ríkbarði Lil dyra. - O - I lúmið var að færast yfir og varla lesbjart lengur. Það tók því að minnsta kosti ekki að vera að rýna í þessi handrit lengur, sem enn lágu á skrifborðinu. í þeim var ekkert nýtilcgt. Úr aðsendu efni var búið að rnoða það, sem nýtilegt var — og sjálfur var ég illa upplagður. Bezt var að halla sér út af á legubekkinn og sleppa því að kveikja. Alllöng stund leið. Þá var barið létt á skrifstoludyrnar. Ég reis á fætur og kveikti á lampa, sem stóð á skrifborðinu. Aftur var barið. — Kont inn! Dyrnar opnuðust hægt og á þrepskildinum stóð stúlka. Hún var fátæklega, en þokkalega til fara, framkoman hikandi, en benti jafn- framt til þess, að komumanni lægi eitthvað mikið á hjarta. — Er ritstjórinn við? spurði stúlkan lágt.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.