Eimreiðin - 01.01.1965, Qupperneq 40

28
EIMREIÐIN
ur í liðna tímann í bókmenntum og skáldskap, en horfa heldur l’ram
og upp á við, skapa eitthvað nýtt, bæði í stíl og máli — ja, þú skilur
þetta ekki ennþá, en þú verður að læra að skilja það.
— Jú, ég skil þig fullkomlega — og ég geymi bréfið þitt, scm ég
fékk frá París. Það er breinasta gersemi. En láttu mig nú heyra eitt-
hvað nýtt, sem þú hefur ort.
Það færðist breitt og íbyggið bros yfir andlit Ríkbarðs, þegar hann
tók upp úr tösku sinni vænan handritabunka og hóf að lesa. Það
var stórkostlega eftirtektarvert bros, fullt sjálfsánægju, en þó bland-
ið leyndum ótta, sem ekki varð greindur nema að beita nákvæmri
athygli. Hann lá í felum að baki brosinu, eins og örlítil veira, sem
ekki verður séð nema í fullkomnustu srnásjá.
Að lestrinum loknum lauk viðtalinu með spurningunni um það,
hvernig skáldið færi að yrkja. Og svarið kom, léttilega og umhugs-
unarlaust: — Við skáldin erum opin l'yrir öllurn fyrirbærum lífsins og
mótum þau í orð. Þar með basta!
Ég kýmdi í laumi og hugsaði til Einar Benediktssonar. Sá myndi
nú sagt hafa eitthvað óþvegið yfir svona trakteringum, hefði hann
blýtt á skáldskaparskýringu þessa unga Pegasusar-riddara aldar vorrar
á íslandi.
— Jæja, nú má ég ekki vera að þessu lengur. Ég á eftir að bitta
útgefanda, sem er að hugsa um að gefa út eltir mig bók. El hann
bregst, verður einhver annar til þess--, sagði Ríkharður og rétti
mér liöndina til kveðju.
— Til hamingju, sagði ég og fylgdi Ríkbarði Lil dyra.
- O -
I lúmið var að færast yfir og varla lesbjart lengur. Það tók því að
minnsta kosti ekki að vera að rýna í þessi handrit lengur, sem enn
lágu á skrifborðinu. í þeim var ekkert nýtilcgt. Úr aðsendu efni var
búið að rnoða það, sem nýtilegt var — og sjálfur var ég illa upplagður.
Bezt var að halla sér út af á legubekkinn og sleppa því að kveikja.
Alllöng stund leið. Þá var barið létt á skrifstoludyrnar. Ég reis
á fætur og kveikti á lampa, sem stóð á skrifborðinu. Aftur var barið.
— Kont inn!
Dyrnar opnuðust hægt og á þrepskildinum stóð stúlka. Hún var
fátæklega, en þokkalega til fara, framkoman hikandi, en benti jafn-
framt til þess, að komumanni lægi eitthvað mikið á hjarta.
— Er ritstjórinn við? spurði stúlkan lágt.