Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1965, Side 43

Eimreiðin - 01.01.1965, Side 43
EIMRF.IÐIN 31 þess. Ég gat ekki gleymt söngnum í Álfadal, ekki losað mig undan áhrifum hans. Hann bergmálaði í huga mínum hvar sem ég var stödd. Og mér fannst endilega, að ég yrði að reyna að gefa öðrum hlutdeild í áhrifum hans á mig. En nú er ég víst buin að masa oi mik- ið. Hvað segið þér svo um kvæðið? Er þetta ekki allt saman einhver vitleysa? Ég virti fyrir mér andlit stúlkunnar, án þess að svara. Það var eftit- vænting, jafnvel angist í svipnum. Svo sagði ég hægt og með áherzlu. — Kvæðið yðar er ljómandi fallegt — og ég birti það með ánægju, — ef ég má. Það er undravert hvað mannssálin, jressi óþekkta stærð, sem viti- ingar á öllum öldum hafa verið að berjast við að túlka, getur stund- um opinberað sjálfa sig leiftursnöggt í svipbrigðum, svo að sýn geli inn í innstu fylosni hennar og lesa me<>i vorn innra rnann sem opna bok. Stundum eru þessi svipbrigði aðeins leiftur í auga, reiðihrukka á enni, hörkudrættir um munn — eða þá eitt gleðibros. En áður en varir dregur hulu yfir hina óvæntu opinberun. Hin rótgróna til- hneiging til að fela sinn innra mann fyrir sjónum heimsins segii altur til sín, — og mannssálin grúfir aftur, jafn torráð og dul, sem áður, yfir síuum eigin leyndardómi. Brosið, sem færðist yfir andlit stúlkunnar, glampinn í augunum, Ijominn yfir svipnum, var mælskara en nokkur orð um þá ovæntu gleði, sem Jretta svar mitt hafði veitt jtessu náttúrubarni, sem komið var um langan veg til þess að fá úr því skorið, hvort erfiðasta við- fangsefnið, sem það hafði brotið heilann um, væri ef til vill eftir allt saman aðeins tómur hugarburður. Ég hafði á sömu dagstund séð tvennskonar bros á andlitum tveggja í leit, svo óendanlega ólík hvort öðru. Stúlkan spratt á fætur og hrópaði upp yfir sig. — Ó, ég Jrakka yður innilega fyrir! Þér getið ekki ímyndað yður hvað mér þykir vænt um að heyra þetta! Mér fannst nefnilega alltaf, að ég yrði að koma einhverju af jressu til skila, sem ég hef verið að koma á blað, — því eiginlega ætti ég það ekki sjálf, heldur huldan mín heima, — ja, ég veit ekki hvort þér skiljið mig-----. Ásdís var nú aftur orðin alvarleg í bragði, settist á ný við borðið, — og auðséð var, að nú var hún farin að velta einhverju enn öðru fyrir sér, sem olli lienni óróa og hana langaði til að spyrja um. Loks stundi hún upp: — Já, svo er joað náttúrlega greiðslan, er hún ekki nokkuð há?
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.