Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1965, Page 43

Eimreiðin - 01.01.1965, Page 43
EIMRF.IÐIN 31 þess. Ég gat ekki gleymt söngnum í Álfadal, ekki losað mig undan áhrifum hans. Hann bergmálaði í huga mínum hvar sem ég var stödd. Og mér fannst endilega, að ég yrði að reyna að gefa öðrum hlutdeild í áhrifum hans á mig. En nú er ég víst buin að masa oi mik- ið. Hvað segið þér svo um kvæðið? Er þetta ekki allt saman einhver vitleysa? Ég virti fyrir mér andlit stúlkunnar, án þess að svara. Það var eftit- vænting, jafnvel angist í svipnum. Svo sagði ég hægt og með áherzlu. — Kvæðið yðar er ljómandi fallegt — og ég birti það með ánægju, — ef ég má. Það er undravert hvað mannssálin, jressi óþekkta stærð, sem viti- ingar á öllum öldum hafa verið að berjast við að túlka, getur stund- um opinberað sjálfa sig leiftursnöggt í svipbrigðum, svo að sýn geli inn í innstu fylosni hennar og lesa me<>i vorn innra rnann sem opna bok. Stundum eru þessi svipbrigði aðeins leiftur í auga, reiðihrukka á enni, hörkudrættir um munn — eða þá eitt gleðibros. En áður en varir dregur hulu yfir hina óvæntu opinberun. Hin rótgróna til- hneiging til að fela sinn innra mann fyrir sjónum heimsins segii altur til sín, — og mannssálin grúfir aftur, jafn torráð og dul, sem áður, yfir síuum eigin leyndardómi. Brosið, sem færðist yfir andlit stúlkunnar, glampinn í augunum, Ijominn yfir svipnum, var mælskara en nokkur orð um þá ovæntu gleði, sem Jretta svar mitt hafði veitt jtessu náttúrubarni, sem komið var um langan veg til þess að fá úr því skorið, hvort erfiðasta við- fangsefnið, sem það hafði brotið heilann um, væri ef til vill eftir allt saman aðeins tómur hugarburður. Ég hafði á sömu dagstund séð tvennskonar bros á andlitum tveggja í leit, svo óendanlega ólík hvort öðru. Stúlkan spratt á fætur og hrópaði upp yfir sig. — Ó, ég Jrakka yður innilega fyrir! Þér getið ekki ímyndað yður hvað mér þykir vænt um að heyra þetta! Mér fannst nefnilega alltaf, að ég yrði að koma einhverju af jressu til skila, sem ég hef verið að koma á blað, — því eiginlega ætti ég það ekki sjálf, heldur huldan mín heima, — ja, ég veit ekki hvort þér skiljið mig-----. Ásdís var nú aftur orðin alvarleg í bragði, settist á ný við borðið, — og auðséð var, að nú var hún farin að velta einhverju enn öðru fyrir sér, sem olli lienni óróa og hana langaði til að spyrja um. Loks stundi hún upp: — Já, svo er joað náttúrlega greiðslan, er hún ekki nokkuð há?
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132
Page 133
Page 134
Page 135
Page 136

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.