Eimreiðin - 01.01.1965, Qupperneq 65

EIMREIÐIN
53
hann guði sínum Búdda. Því
lnen sem liann fann til þess,
úversu ást hans var vonlaus, því
sterkara varð ímyndunaraflið,
sem bar hana uppi, og því sjúk-
e§ri ttrðu hugsanir hans. Á með-
an honutn bjó sú von í brjósti,
pótt lítil væri, að hann fengi ást
smni fullnægt, var honnm unnt
j'ð sætta sig við það, sem óhjá-
kvæmilegt var. En nú þegar
Allkla Hjákonan var orðin svona
oumræðilega stór og Ijarlæg; þá
staðnaði ást hans og varð líkust
kyrrstæðu vatni, sem stöðugt og
óhreyfanlegt hylur yfirborð jarð-
ar.
Hann vonaðist til þess, að
hann fengi með einhverju móti
að sjá andlit konunnar einu
snnu enn. Samt óttaðist hann,
a l)e8ai hann sæi hana, mundi
draumsýn, sem nú var orðin eins
• toi Og risavaxna lotusblómið,
'n ynja saman og verða að engu.
Ef svo færi, þá væri honum borg-
)ð’ 1 þetúi sinn hlyti hann að
Itelsast. Og allt þetta fyllti huga
Mikla Prestsins ótta og gei<>.
Htn emmanalega ást prestsins
hafðt byrjað að taka á sig mynd
sjalfsblekkingar, og þegar hann
íoksms ákvað að fara og heim-
sfkja konuna, var hann þeirrar
l °ðunar’ að nú væri hann í
þann veginn að ná sér af sjúk-
eikanum, sem tært hafði líkama
ians. Svo blindaður var hann,
að liann misskildi gleðina, sem
fylgdi ákvörðun hans og hélt að
sér hefði létt vegna þess, að nú
væri hann laus t'ir möskvum ást-
arinnar.
Þjónustufólki Miklu Hjákon-
unnar þótti það ekki neitt sér-
staklega athyglisvert, þótt það
sæi gamlan prest standa þegj-
andi úti í horni í garðinum og
stara döprum augum á höllina.
Meinlætamenn og betlarar tóku
sér iðulega stöðu utan við stóru
lnisin í höfuðborginni og biðu
eftir ölmusum. Ein af hirðdöm-
unum nefndi þetta við húsmóð-
ur sína. Mikla Keisaralega Hjá-
konan leit sem snöggvast gegn-
nm tjaldið, sem skildi íbúð
hennar frá garðinum. í skugga
grænna lauffléttna stóð gráhærð-
ur gamall prestur í snjáðum föt-
unr og draup höfði. Hún horfði
á hann um stund. Þegar henni
varð ljóst, að jretta hlaut að vera
presturinn sem hún hafði séð við
Shigavatnið, varð föla andlitið
hennar enn þá fölara.
Hún hugsaði sig unr nokkur
augrrablik, en gaf svo skipun um
jrað, að dvöl prestsins í garðin-
nm hennar skykli enginn gaum-
ur gefinn. Þjónustustúlkan
hneigði sig og gekk burt.
Nú varð henni órótt í fyrsta
sinn. Hun lrafði séð nrarga
nrenn, senr höfðu snúið baki við
veröldinni, en aldrei fyrr lrafði
lu'nr litið þann nrann augunr,