Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1965, Síða 23

Eimreiðin - 01.09.1965, Síða 23
EIMREIÐIN 219 lengst frammi við dyr og situr þar hnípin og veltir fyrir sér, hví hún sé slíkur hrakfalilabálkur. Vorið hefði átt að vera á hennar bandi. Og máttur vorsins var meiri en niáttur hinna dauðu. Hún er svo annars hugar, að ræða prestsins fer fram hjá henni sunnudaginn þann. Hún reynir að hrjóta til mergjar það, sem fram fór. Hún hugsar um, hversu vorið úlgar úti í kirkjugarðinum. Það knýr fræin, sem liggja hulin í mold- lnni, til að skjóta frjónálum og hlöðum, það lokkar grængresi upp ur sinuþúfum, það lætur mjúkt, grænt brum vaxa út úr hörðum greinum. Hún hefði því nær getað búizt v að það gæti lokkað hina dauðu UPP úr moldinni til þess að taka að elska og lifa að nýju. Hnei, að lokinni lestaferð lífsins hafði vorið ekkert vald yfir duftinu ‘h hinum dauðu í óhugnanlegu grafardjúpinu. Vorið hefur einung- ls Vahl yfir því, sem lífsneisti blund- ar h Það, sem er dautt, er dautt. hað er eins og augu hennar opnist. hannig var um ást Axels, ástina, sem greri í brjósti hans fyrr meir. Hun var þegar dauð. Þess vegna hafði vorinu ekki orðið auðið að eggja henni lið. Heðan messa er sungin, endur- hkur hún sífellt við sjálfa sig: »hað, sem er dautt, er dautt.“ Hún grætur lágt, er hún segir þetta. Eigi að síður sefar það sárasta sviðann í harmi hennar. Ekkert kvelur og þjakar meir en það, þegar gæfunni er svipt frá manni af einni saman tilviljun. Þegar guðsþjónustunni er lokið, fer hún aftur inn í kirkjugarðinn. Þar brýtur hún grein af selju, með brumi, þöktu reifurn, fíngerðum sem silki, og er hún strýkur þær, segir hún lágt við vorið: „Ég veit, að þú reyndir að fá hann til að vakna. Það varst þú, sem hvattir hann til þess að koma í tæka tíð til kirkju. Þú hreifst hann og fjörgaðir, svo að hann varð glaður, þegar hann sá mig, og þú yljaðir honum svo, að hann var hvað eftir annað að því kominn að biðja mín. Þökk sé þér fyrir hjálp þína, enda þótt þú megnaðir ekki að koma neinu til leiðar um hann. Því að ástin var þegar dauð í hjarta hans, og það, sem þú lokkaðir fram, var ekkert annað en vofa.“ Síðan gengur hún að stóra bauta- steininum og leggur hönd sína á hann: „Þakkir séu ykkur, hinum dauðu,“ segir hún. „Það var af góðvild, að þið lögðuzt á milli okk- ar og aðskilduð okkur. Úr því að hjarta hans var einungis gröf, þar sem ástin lá dauð, þá var bezt, að svo fór sem fór.“ Einar Guðmundsson þýddi úr scensku.
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104

x

Eimreiðin

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.