Eimreiðin - 01.09.1965, Qupperneq 23

EIMREIÐIN
219
lengst frammi við dyr og situr þar
hnípin og veltir fyrir sér, hví hún
sé slíkur hrakfalilabálkur. Vorið
hefði átt að vera á hennar bandi.
Og máttur vorsins var meiri en
niáttur hinna dauðu.
Hún er svo annars hugar, að
ræða prestsins fer fram hjá henni
sunnudaginn þann. Hún reynir að
hrjóta til mergjar það, sem fram
fór.
Hún hugsar um, hversu vorið
úlgar úti í kirkjugarðinum. Það
knýr fræin, sem liggja hulin í mold-
lnni, til að skjóta frjónálum og
hlöðum, það lokkar grængresi upp
ur sinuþúfum, það lætur mjúkt,
grænt brum vaxa út úr hörðum
greinum.
Hún hefði því nær getað búizt
v að það gæti lokkað hina dauðu
UPP úr moldinni til þess að taka að
elska og lifa að nýju.
Hnei, að lokinni lestaferð lífsins
hafði vorið ekkert vald yfir duftinu
‘h hinum dauðu í óhugnanlegu
grafardjúpinu. Vorið hefur einung-
ls Vahl yfir því, sem lífsneisti blund-
ar h Það, sem er dautt, er dautt.
hað er eins og augu hennar opnist.
hannig var um ást Axels, ástina,
sem greri í brjósti hans fyrr meir.
Hun var þegar dauð. Þess vegna
hafði vorinu ekki orðið auðið að
eggja henni lið.
Heðan messa er sungin, endur-
hkur hún sífellt við sjálfa sig:
»hað, sem er dautt, er dautt.“ Hún
grætur lágt, er hún segir þetta. Eigi
að síður sefar það sárasta sviðann í
harmi hennar. Ekkert kvelur og
þjakar meir en það, þegar gæfunni
er svipt frá manni af einni saman
tilviljun.
Þegar guðsþjónustunni er lokið,
fer hún aftur inn í kirkjugarðinn.
Þar brýtur hún grein af selju, með
brumi, þöktu reifurn, fíngerðum
sem silki, og er hún strýkur þær,
segir hún lágt við vorið:
„Ég veit, að þú reyndir að fá
hann til að vakna. Það varst þú,
sem hvattir hann til þess að koma
í tæka tíð til kirkju. Þú hreifst
hann og fjörgaðir, svo að hann
varð glaður, þegar hann sá mig, og
þú yljaðir honum svo, að hann var
hvað eftir annað að því kominn að
biðja mín. Þökk sé þér fyrir hjálp
þína, enda þótt þú megnaðir ekki
að koma neinu til leiðar um hann.
Því að ástin var þegar dauð í hjarta
hans, og það, sem þú lokkaðir
fram, var ekkert annað en vofa.“
Síðan gengur hún að stóra bauta-
steininum og leggur hönd sína á
hann:
„Þakkir séu ykkur, hinum
dauðu,“ segir hún. „Það var af
góðvild, að þið lögðuzt á milli okk-
ar og aðskilduð okkur. Úr því að
hjarta hans var einungis gröf, þar
sem ástin lá dauð, þá var bezt, að
svo fór sem fór.“
Einar Guðmundsson þýddi úr scensku.