Eimreiðin - 01.04.1973, Qupperneq 31

EIMREIÐIN
an í fylgd meS honum. Einhverju sinni stóð hann fyrir framan
mig á götunni eins og hann væri andi, sem birtist skyndilega
jarðneskum augum mínum.
Ilvað er það? stamaði ég.
Þú átt að segja: Hvað mikið? sagði hann. Þú hefur oft hjálp-
að mér.
Til að brenna upp, sagði ég.
Ef þú gerir það ekki, þá gerir einliver annar það, sagði liann
vongóður.
Þegar ég rétti honum 50 krónur, sagði hann aðeins: Heyrðu,
má ég einhvern tíma seinna kvahl>a á þér? Eða: Æ, heyrðu,
giasið kostar 65 krónur.
Um daginn kom hann til min að venju. Iiann afhenti mér
vísu sem hann sagðist hafa ort. Ég hafði fylgzt betur með hon-
um en hann vissi. Hann liafði drukkið óvenju illa undanfarna
tvo mánuði, aldrei misst dag úr og var alltaf þéttfullur. Raunar
svo drukkinn einn daginn, að við urðum að bera hann út úr
skrifstofunni minni og koma honum í hendur lögreglunnar.
Þú hefur verið slæmur, sagði ég.
Slæmur, endurtók hann sakleysislega.
Þú hefur verið útúr fullur í tvo mánuði, sagði ég.
Hann æsti sig.
Þú liefur ekkert levfi til að segja að ég sé búinn að vera full-
ur i tvo mánuði, þegar ég hef verið fullur í ‘.V/> mánuð.
Jæja, sama er mér. Þú ert að fremja sjálfsmorð, sagði ég.
Sjálfsmorð, endurtók liann. Auðvitað ekki. Hvernig á ég að
geta framið sjálfsmorð. Ég er löngu dauður. Hefurðu aldrei
tekið eftir því?
Svo gekk hann út án þess að segja fleira. Baksvipurinn á
honum minnti mig einna helzt á hrunið fjall. Ég kallaði á eftir
honum og sagði: Tohbi minn, hefurðu ekkert fengið að éla
núna?
Hann horfði á mig:
Ekki dropa, sagði hann.