Eimreiðin - 01.04.1973, Síða 50

EIMREIÐIN
138
HJÖRLEIFUR SIGURÐSSON,
LISTMALARI:
Gunnlaugur Scheving
Þegar Gunnlaugur Scheving er horfinn frá okkur skoðum
við persónugerð lians og list dálítið nýjum augum. Á meðan
hann gekk um götur Reykjavíkur á sinn þunglamalega liátt,
málaði olíumyndir i klassiskum anda, dedúaði við litlar teikn-
ingar og indælar akvarellur, samdi skreytingarfleti handa horg-
urunum og virðulegum þjóðfélagsstofnunum, sem gátu borgað
fyrir draumsýn hans um risaverkið . . . Á meðan allt þetta stóð
yfir var tæplega kleift að finna honum stað í samtíðinni eða
leiða hann inn í framtíðarhugsanir okkar. En nú hefur eitthvað
hreytzt í grundvallaratriðum.
Þegar ég kynntist Gunnlaugi fyrir tæpum aldarfjórðungi var
hann sjálfur hluti íslenzkrar formþróunar og einarður tals-
maður hennar. Ungt fólk kom utan úr heimi og hneigðist til
heimspekilegrar afstöðu, sem var að einhverju leyti fólgin í
því að íhuga eðli formsins og kanna þol þess í sambúðinni við
tæki og hráefni myndlistarmannsins.
Mér er til efs, að víddir myndlistarlífs olckar í dag hefðu
nokkurn tima orðið að lifandi staðreynd, ef þessara tilrauna
— og verkanna, sem af þeim spruttu — hefði ekki notið i rík-
um mæli í fullan áratug. Mikil vanþekking er fólgin í þeirri
staðhæfingu að kenna slikan tíma við lífsflótta. Og enn frá-
leitari er kenningin um það, að sköpun náskyldra verka leiði
til úrkynjunar. Aftur á móti kom formbreytingin illa við fjöl-
marga þjóðfélagsborgara, sem voru að byrja að venjast nátt-
úrunni i höggmynd eða málverki. Hjá Gunnlaugi Scheving
gekk þetta hægar. Hann stækkaði fletina, einfaldaði þá og
klæddi úr búningi eðlilegra hlutfalla fyrirmyndarinnar í
spennitreyju breiðari hljóma. En um leið lagði hann vaxandi