Eimreiðin - 01.04.1974, Qupperneq 40

EIMREIÐIN
í anddyri dómhallar stendur dyravörður. Maður úr svcil kem-
ur lil þessa dyravarðar og vill komast inn í dómhöllina. En
dyravörðurinn segist ekki geta hleypt honum inn. Maðurinn
liugsar sig um og spyr síðan, hvort hann megi koma seinna.
„Það kann að vera,“ segir dyravörðurinn, „en ekki núna.“
Þar sem dyr dómhallarinnar eru ætið opnar og dyravörðurinn
víkur lil liliðar, hallar maðurinn sér fram til að skima inn.
Þegar dyravörðurinn sér það, ldær hann og segir: „Þar sem
]iig langar svo mjög, reyndn þá að fara inn í banni mínu. En
taktu eftir: Ég er sterkur. Og ég er aðeins fyrsti vörðurinn.
Við liverjar dyr eru dyraverðir, Iiver öðrum sterkari. Sjálfur
stenzt ég jafnvel ekki augnaráð hins þriðja“ Maðurinn úr
sveit hafði ekki húizt við slíkum erfiðleikum; liann hugsar
með sér, að rétturinn eigi að vera öllum opinn. En hann ákveð-
ur þó að híða, þangað til leyfi fæst til inngöngu, þegar hann
virðir fyrir sér hinn hvassnefjaða dyravörð, klæddan loðfeldi,
með langt, þunnt og svart tataraskegg. Dyravörðurinn fær hon-
um koll og vísai- honum til sætis við hliðina á dyrunum. Þar
situr hann ár og daga. Hann reynir oft að fá leyfi til að fara
inn og þreytir dyravörðinn með bónum sínum. Dyravörðurinn
heldur oft yfir honum dálitla yfirheyrslu, spyr hann í þaula
um heimkynni hans og margt annað, en spurningar hans eru
kuldalegar og stórhokkalegar, og liann lýkur ætíð máli sínu
á að ítreka, að hann geti ekki hleypt honum inn. Maðurinn,
sem tekið hefur með sér mikið vegarnesti, notar það allt,
hvort sem það þjónar einhverjum tilgangi að múta dyraverð-
inum. Að vísu tekur hann við öllu, en segir þá: „Því aðeins tck
ég við þessu, að þú haldir ekki, að þú hafir ekki gert allt, sem
i þínu valdi stendur.“ Öll þessi ár mænir maðurinn næstum
án afláts á dyravörðinn, hann gleymir öllum hinum dyravörð-
unum, og hyggur þennan hina einu hindrun inngöngu hans í
dómhöllina. Hann formælir hinum ógæfulega úrskurði, fyrstu
árin hátt og umhugsunarlaust, síðar, er hann tekur að eldast,
muldrar hann i hljóði. Hann gerist barnalegur, og þegar hann
kemur auga á flærnar á loðkraga dyravarðarins eftir að hafa
grannskoðað hann í áraraðir, biður hann þær um að hjálpa
sér og fá dyravörðinn til að breyta um skoðun. Lolcs fer að
rökkva í kringum hann, og hann veit eklci, hvort dimmir svo
umhverfis eða hvort sjón hans hefur daprazt. En í rökkrinu
sér hann birtu leggja úr dyrum dómhallarinnar. Nú á hann
ekki langt eftir ólifað. Áður en hann gefur upp öndina, safn-
ast öll reynsla undanfarinna ára saman og verður að spurn-
ingu, sem hann hefur aldrei varpað til dyravarðarins. Hann
132