Uppeldi og menntun - 01.01.1995, Qupperneq 116

Leið
LJÓÐDREKAR
Úr þanginu í
fjörunni
liggur gullsleginn
þráður
að kofaskriflinu
óþekkta
(Ljóðdrekar II 1991:7)
Hin knappa mynd er hæfilega óræð sem er einkennandi fyrir hreinljóð. Þó skortir
nokkuð á að málið sjálft öðlist aukna vídd og um leið þau eftirsóknarverðu hughrif
sem fylgja frumlegum orðasamsetningum.
Löng Ijóð
Fá ljóð teljast til þessa flokks enda er miðleitni helsta einkenni ljóðanna svo sem
fram hefur komið. Útleitni var einkennandi fyrir skáldskap 19. aldar og er reyndar
um margt ekki ólík hefðbundnu þuluformi, þannig að viss söguleg forsenda er fyrir
þessum stíl í íslenskri ljóðagerð (Eysteinn Þorvaldsson 1980:249). Stuttu ljóðmynd-
imar virðast samt falla betur að innhverfum hugmyndum skáldanna um lífið og
tilveruna. Þótt áberandi viðleitni til samþjöppunar formsins einkenni nútímaskáld-
skap sjást stundum útleitnar ljóðmyndir. Einkum er um að ræða ljóð þar sem
mælska er helsta einkennið og oftast kemur hún á einhvern hátt niður á mynd-
málinu:
Blekking
Listamenn segja að ástin séfögur.
Það er hún ekki.
Frjálshyggjumenn segja að ástin frelsi fólk.
Það gerir hún ekki.
Cjaldkerar segja að ástin sé dýrmæt.
Það er hún ekki.
Sálfræðingar segja að ástin auðgi andann.
Það gerir hún ekki.
Ástin kemurfólki í sérstakt hugarástand sem gerir það
að verkum að það verður ónæmt fyrir Ijótleika og sér
ekkert nema fegurð, finnur engafjötra og heldur að það
séfrjálst, sér ekkifátækt og heldur að það sé ríkt,finnur
ekki eigið andleysi og telur sig andans jöfra.
Ástin er blekking.
(Ljóðdrekar [1] 1990:25)
114