Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 12

234 Spielhagen:
dálítið áfram og varð undir-eldmeistari í skotliðinu.
Jeg sá þegar í anda gullskúfana glóa á öxlum mér,
en þá—jæa, Berkenfeld minn, jeg skal ekki halla á
virðingu stéttar yðar, en það er á stundum eitthvað
svo bogið við þessa hcrnaðarlegu lilýðnisskyldu, að
það getur komið ærlegum dreng til að láta hugfall-
ast. Binmitt um þetta leyti bar svo til að einn af
skólabræðrum mínum, sem jeg hafði stundum lumbr-
að á, þegar viðvorum saman, og það að maklegleik-
um, held jeg megi segja—aðeinmitt þessi sami snáði
slapp við burtfararpróf úr foringjaskólanum-—og það
var nú svo sem auðvitað, að hann var skipaður í
foringjastöðu við minn fallbyssugarð, rétt eins og
það væri til að fylla mæli synda minna upp á barma.
Hvað mikið þessi splunkurnýi lautenant hefir lært á
foringjaskólanum, skal jeg láta ósagt, en hins varð
jeg bráðum fullvís, að hann hafði engu gleymt, og
sízt neinu, er við kom sambúð okkar í fyrri daga.
Jeg ætla ekki að nafngreina hann, það stendur ekki
á neinu, enda hef jeg fyrir löngu síðan fyrirgefið
honum, og kæmi hann núna samstundis inn um
dyrnar, þá skyldi jeg bjóða hanu velkominn; en þá
var jeg tíu árum yngri og heimskari, enda getur verið
að hann hafi farið of frekt í það við mig, að minsta
kosti var jeg dæmdur til fimm ára vistar í kastalan-
um, en það sögðu menn þá, að mætti kallast fáheyrt
lán eptir því sem á stóð.
Hvað um gildir, alla hluti má skoða frá tveimur
hliðum og eins erum íanga vist í kastala. Vonda
hliðin á henni og sú vérri fyrir mig var það, að
veslingnum honum föður mínum gekk svo'til hjarta
þessi skömm, sem jeg hafði orðið fyrir, að hann
náði sér okki aptur, og litlu síðar dó hann ; jeg er