Iðunn - 01.11.1884, Page 44

266 Snarræði af stúlku.
með engu móti grandað henni. Henni var sagt, að
hann hefði iðrazt og heitið að hyggja aldrei á hefndir
framar. En það reyndist allt árangurslaust.
|>á kom einum lækninum það ráð í hug, að hann
fór inn til hennar og lagsmenn hans tveir með hon-
um einn góðan veðurdag, er verið var að hringja klukk-
um í Hróarskeldu, svo að glöggt heyrðist út í Bid-
strup. Hann lauk upp glugganum hjá henni, til þess
að klukknahljóðið heyrðist því betur inn.
Hann tók til máls, og sagðist vera kominn til þess
að láta hana vita, að þessi sóm hafi ofsótt hana
svo lengi, hann sje nú dauður. »f>jer heyrið
klukknahljóðið«, mælti hann; »það er nú verið
að hringja hann til grafar. Nú hafið þjer ekkert
að óttast framar«.
Hún leit upp og hlustaði. Svo fórnaði hún saman
höndunum.
»Guði sje lof!« hrópaði hún upp. Síðan setti að
henni óstöðvandi grát.
f>á fjekk hún vitið aptur, en þjáðist þó af megnu
þunglyndi, og það losast hún líklega aldrei við.
Lára er nú gipt lagamanninum; bróðir hennar
er dáinn, og Ebba er hjá ekkju hans, er hefir
fiutt sig hingað til Kaupmannahafnar.
Sonur þeirra tók við búinu eptir föður sinn látinn.
Hann er ókvæntur og verður það líklega meðan hann
lifir. —
Svo lýkur þessari sögu.
(B. J.).