Ægir - 01.01.1933, Blaðsíða 38

32
ÆGIR
hinum ýmsu stöðum, en eftir því, sem
ég kemst næst, skilst mér að útgerðar-
menn séu ekki óánægðir með hana, eftir
þvi sem þeir höfðu búist við að verða
mundi. — En aðalatriðið og það sem í
raun réttri skiptir mestu máli, er sala
sjálfs fiskjarins. iHún hefur þetta ár reynzt
góð og affarasæl, fram yfir vonir ýmsra
manna, sem þó voru bjartsýnir. Ætla ég
að sú starfsemi sé mesta þjóðþrifaverkið
sem unnið hefur verið meðossum lang-
an tíma. Fiskisölusamlagið er talandi
vottur þess, hvað frjáls samtök gætinna,
velviljaðra og þekkingarrikra nianna geta
áorkað miklu, manna, sem hafa almennt
traust, án íhlutunar ríkisvaldsins. Séu
útgerðarmenn hér eins glöggir fjármála-
menn eins og þeir eru duglegir fram-
leiðendur, ber þeim skylda til, fyrst og
fremst sjálfra sín vegna og einnig vegna
Fiskisölusamlagsins, að styðja það á all-
an hátt og forðast að leggja stein í götu
þess, með því að dreifa framleiðslunni
á íleiri hendur, því það mun gegna öll-
um verst, er til lengdar lætur, jafivvel þó
um stundarhagnáð kynni að vera að
ræða. Ekki er heldur liklegt, að óttast
þurfi mistök eða viðráðanleg óhöpp, með-
an þeir mætu menn stjórna Samlaginu,
sem nú fara þar með framkvæmdir.
Kalla rná, að síldveiðin gengi mæta-
vel. Og þó að menn bæru almennt ekki
stórgróða frá borði eftir þá útgerð, láta
menn sér það lynda og una allvel upp-
komnum hlut, enda rættist furðanlega
úf um síldarsöluna. — Hlutir sjómanna
eru því engan veginn nijög skarðir. Pví
er nú lika þannig varið, að i sumum
veiðistöðvum ganga sjómenn á venjuleg-
um mólorbátum frá eftir sumarið með
hluti frá 1200—20U0 kr. og á opnum
vélbátum með hluti frá 8 — 1200 kr., en
eigendur opnu bátanna eru að því bet-
ur settir, sem kostnaður allur við opnu
bátana, er langtum minni. Því er ekki
að leyna, að útkoma í ýmsum veiði-
stöðvunum er ekki neitt svipað þessu.
T, d. á Raufarhöfn, Pórshöfn og svo
á vesturverstöðvunum. Á þessum stöðv-
um brást aflinn að mestu á heimamið-
um, en bátkostur og aðrar ástæður ekki
fyrir hendi, til þess að sækja til fjar-
lægari staða. — Á Skagafirði var að vísu
nokkuð selt af fiski, seinni part sumars
til útflutntngs í is, og ef til vill eitthvað
af Langanesi, og hefur það eitthvað bætt
úr skák.
Ég er ekki i nokkrum efa um það,
að um miðpart Norðlendingafjórðungs er
hagur útgerðarmanna og sjómanna mik-
ið betri én um áramótin næst á undan.
Að visu er enn þungt fyrir fæti, sem
eðlilegt er, af þvi sem á undan er geng-
ið, fyrst og fremst gífurlegan tilkostnað
við endurnýjun báta eða véla, hjá flest-
um, og svo í tilbót verðfallið á fram-
leiðslunni. En þegar litið er fram í tím-
ann, er þess að gæta, að nú er flotinn,
mikið til nýir og nýlegir bátar með góð-
um og kraftmiklum vélum, sem ekki
þarfnast mikils tilkostnaðar í náinni
framtið, út yfir venjulegt viðhald, væri
og óskandi að nú stöðváðist hið heimsku-
lega og skaðlega kapphlaup um hestafla-
fjöldann á móts við lestatöluna í bátunum.
Af viðræðum við greinda og athugula
útgerðarmenn og sjómenn, hefur mér
orðið það æ ljósara sem lengur hefur
liðið, hver lífsnauðsyn það er fyrir smá-
útgerðina að eiga aðgang að lánsstofnun,
lánsstofnun sem veitti lán til skamms
tima, en með lágum vaxtakjörum gegn
sameiginlegri tryggingu í afla og bak-
ábirgð félaga, t. d. Fiskifélagsdeilda, með
tilteknum takmörkunum, eða á annan
hagkvæman hált. Um þelta hefur marg-
oft verið rætt og ritað, kvartað og beðið
en enn erurn við jafnnær.