Tímarit lögfræðinga - 01.06.1964, Síða 16

isins. Virðist 108. gr. lax- og silungsveiðilaganna nr.
53/1957 varla verða skilin öðru vísi en að þar sé mælt
fyrir um eignarnámsbætur.
Annað dæmi má tilfæra úr isl. laxveiðilöggjöf, er
bendir ótvírætt til þess, að ísl. löggjafinn láti ekki að-
greininguna milli eignarnáms og takmarkana á eignar-
rétti ráðast af því eingöngu, liver ástæðan sé til eigna-
skerðingar. I veiðil. nr. 61/1932 var lagt bann við lax-
veiðum í sjó. Bann þetta var þó ekki látið taka til lax-
veiðiréttinda í sjó, ef þau höfðu verið metin sérstak-
lega til dýrleika i fasteignamatinu frá 1932 eða tillit ver-
ið tekið til þeirra við ákvörðun fasteignaverðs i þvi
mati. Virðist sýnt, að afstaða löggjafans hafi verið sú,
að ekki fengi staðizt að fella niður þessi réttindi bóta-
laust, enda voru jafnframt sett í lögin ákvæði, er heim-
iluðu eignarnám slíkra laxveiðiréttinda i sjó.
Enn eitt dæmi er unnt að tilfæra úr islenzkri veiði-
löggjöf til stuðnings því, að löggjafinn byggi eigi að-
greininguna milli eignarnáms og takmarkana á eignar-
rétti eingöngu á því, hver ástæða sé til eignaskerðing-
arinnar. í íslenzkri laxveiðilöggjöf hafa allt síðan 1876
verið fyrirmæli um ófriðun sels af tilliti til hagsmuna
lax- og silungsveiðieigenda. Varla leikur nokkur vafi á,
að slíkar takmarkanir yrðu ekki taldar til eignarnáms
samkvæmt kenningu þeirri, sem hér hefur verið fjallað
um, þar sem samkvæmt henni mundi litið svo á, að
með fyrirmælunum um ófriðun sels væri miðað að
vernd réttinda. Slíkra sjónarmiða hefur oft gætt í um-
sels, en þau hafa aldrei orðið ofan á, þar sem afstaða
ræðum á Alþingi, þegar fjallað hefur verið um ófriðun
löggjafans hefur jafnan verið sú, að undir vissum kring-
umstæðum að minnsta kosti væru selveiðihlunnindi
svo verðmæt og fastmótuð réttindi, að ekki væri fært
að eyðileggja þau bótalaust af tilliti til annars konar
hagsmuna eða réttinda.
Auk þess er svo að sjá, þegar horin eru saman sum
72
Tímarit lögfræðingrt