Tímarit lögfræðinga - 01.06.1969, Síða 6

Þessi þrískipting ábyrgðarreglnanna, sem hér var
lýst, reyndist óheppileg i samskiptum siglingaþjóða,
enda óvíða innan réttarins meiri þörf á samræmdum,
alþjóðlegum reglum en í siglingamálum. Af þeim sök-
um stofnuðu ýmsar þjóðir, þegar fyrir aldamót, til sam-
taka sín á milli um samræmingu á ábyrgðarreglunum.
Þær tilraunir háru þó um áratugi engan árangur. Full-
trúar Þjóðverja og fleiri ríkja héldu fast við takmark-
aða hlutaráhvrgð og sjóveðrétt, en fulltrúar Englend-
inga neituðu að víkja frá sinni reglu. Þó fór svo að lok-
um, að gerð var málamiðlun i milliríkjasamþykkt, sem
undirrituð var í Briissel 25. ágúst 1924. Meginatriði sam-
þykktarinnar voru þessi: I fyrsta lagi var ákveðið í
samræmi við ensku regluna, að ábyrgð útgerðarmanna
á sjókröfum skyldi vera persónuleg og með öllum eign-
um. Þar með var felld niður hin þýzka og norræna regla
um, að ekki væri unnt að gera aðför í öðrum eignum
útgerðarmanna en skipi og farmgjaldi. I öðru lagi var
þýzk löggjöf aðallega lögð til grundvallar því, hvaða
kröfur skyldn teljast til sjókrafna og sæta takmarkaðri
áhyrgð. í þriðja lagi var svo samþykkt tviskipting á
takmörkun ábyrgðar, sem bar með sér einkenni ólieppi-
legrar málamiðlunar. Var útgerðarmanni heimilað, þeg-
ar sjókröfur voru sóttar á hendur honum, að velja milli
tveggja reglna. Annars vegar þess, að hámark ábyrgð-
ar færi eftir matsverði skips, einföldu matsverði, ef um
eignatjón væri að ræða, en tvöföldu, ef hæta þyrfti lífs-
eða líkamstjón. Við matsverð skyldi svo hætt 10 af
hundraði í stað eldri reglna um áhyrgð með farmgjaldi.
Hins vegar var útgerðarmanni veittur réttur til að leysa
ábyrgð af höndum sér með greiðslu 8 sterlingspunda
fvrir hverja rúmlest skips, að því er eignatjón snerti, en
með 16 sterlingspundum, ef hæta skvldi lífs- eða lík-
amstjón. Þessi valréttur útgerðarmanns reyndist vitan-
lega óhagstæður sjókröfuhöfum.
A árunum 1928 og 1929 hreyttu Norðurlandaríkin
90
Tímarit lögfræðinga