Tímarit lögfræðinga - 01.06.1969, Qupperneq 7

Danmörk, Noregur og Svíþjóð siglingalöguin sínum til
samræmis við Briisselsamþykktina frá 1924. Hins vegar
varð alllöng bið á því, að ísland fetaði þar í fólspor
þeirra. Það var ekki fvrr en með 9. kafla siglingalag-
anna nr. 66/1963, að reglur íslenzks réttar um takmark-
aða ábyrgð voru samræmdar Briisselsamþvkktinni og
þágildandi Norðurlandalögum. Þó var framangreind
regla um valrétt útgerðarmanna ekki tekin upp i ís-
lenzku lögin, heldur var ábyrgðin jafnan látin vera
bundin við verð skips, einfalt eða tvöfalt eftir eðli kröfu
og að viðbættum 10 af hundraði, sbr. 206. gr. laga nr.
66/1963, eins og henni var í upphafi háttað.
Næst er frá því að segja, að ný milliríkjasamþykkt
um takmörkun á ábyrgð útgerðarmanna var gerð á ráð-
stefnu í Briissel hinn 10. október 1957. Voru nú gerðar
mjög róttækar brevtingar á ábyrgðarreglunum. Það var
almennt álit ríkjafulltrúa, sem sæti áttu á ráðstefnunni,
að liinar eldri ábyrgðarreglur væru í mörgum greinum
orðnar úreltar, með því að ástæður, sem í öndverðu
höfðu valdið tilkomu þeirra, væru nú ekki lengur fyrir
hendi. Sökum hinna fullkomnu fjarskiptasambanda nú-
tíðarinnar væri útgerðarmanni almennt unnt að hafa
samband við skip sitt, hvar sem það væri statt, og væru
þar með horfnar úr sögunni þær ástæður, sem uppihaf-
Iega lágu til grundvallar takmarkaðri ábyrgð á samn-
ingskröfum, er stofnað var til utan beimahafnar skips.
í öðru lagi væri útgerðarmönnum nú unnt að vátrvggja
sig fvrir margskonar óliöppum, sem af siglingu skips
kann að leiða og þeir bera áliættu af, hvort heldur
vegna ófarnaðar, er skipið sjálft verður fyrir, eða sök-
um tjóns, er þriðji aðili bíður í sambandi við starf-
rækslu þess. Sú skoðun hafði öðlazt mikið fylgi meðal
réttarfræðinga, að ekki beri að takmarka ábyrgð manna,
hvorki útgerðarmanna né annarra, á kröfum, sem unnt
er með sanngirni að ætlast til, að þeir vátryggi sig fyrir.
Þá fyrst sé ástæða til að takmarka ábyrgðina, þegar
Tímarit lögfræðinga
91