Tímarit lögfræðinga - 01.06.1969, Qupperneq 37

kl. 20,00 til miðnættis, en að auki annan hvorn vinnudag
frá kl. 14,00 til kl. 20,00.
Sýknukrafa stefnda var studd þeim rökum, að samið
hefði verið um, að stefnandi fengi fullt mánaðarkaup.
Hafi það verið harla hagstæður samningur fyrir stefn-
anda, þar sem mjög hafi á vantað, að hún ynni jafnmarg-
ar klukkustundir og almennt hafi þurft að vinna fyrir
mánaðarkaupi. Þessi samningur hafi verið í samræmi við
það ákvæði 2. gr. kjarasamnings þess, sem fyrr hafi ver-
ið rakin, en þar segi: „ .. . heimilt er þó að skipta vöktum
á öðrum thna sólarhringsins. . .“ Verði það að teljast
vaktavinna, sem stefnandi hafi unnið. Þótt svo hafi ekki
verið, hafi samningur aðila verið gildur, þar sem hann
hafi verið í samræmi við venju í veitingahúsinu. Hafi sú
venja lengi tíðkazt og verið kunn þeim, er hlut áttu að
máli. Það er fært fram til sönnunar á því, að um kaup
stefnanda hafi verið samið, eins og haldið er fram, að hún
hafi veitt kaupinu viðtöku athugasemdalaust.
Þá var því til vara haldið fram af hálfu hins stefnda
fyrirtækis, að stefnandi hefði glatað rétti sínum til að
krefjast tímakaups með því að taka athugasemdalaust við
mánaðarkaupi sínu allan starfstímann.
Þannig reiknað taldi stefndi sig aðeins eiga eftir að
greiða stefnanda kr. 1293,07.
Dómur í málinu var á því reistur, að stefnandi hefði
allan starfstíma sinn hjá hinu stefnda hlutafélagi tekið
við mánaðarkaupi án fyrirvara um, að hún ætti rétt á
kaupi skv. tímakaups-taxta. Samkvæmt réttarreglu, sem
reist væri á fordæmi, leiddi þetta til þess, að stefnandi
gæti ekki síðar krafizt tímakaups, nema talið yrði, að 7.
gr. laga nr. 80/1938 ætti við. Reisa yrði dóm á því, að
kaup stefnanda hafi verið í samræmi við það, sem venja
væri að greiða á vinnustað hennar. Um þessa venju hefði
stéttarfélag stefnanda mátt vita, en ekki hefði komið fram,
að af hálfu stéttarfélagsins hefði verið hreyft athuga-
semdum hér að lútandi, á meðan stefnandi hafi unnið hjá
Tímarit lögfræðinga
121