Tímarit lögfræðinga - 01.06.1969, Side 51

Ennfremur var krafizt staðfestingar á 1. veðrétti i liif-
reiðinni R . .., til tryggingar skuldinni.
Til vara var dómkröfum beint gegn áðurnefndum G.
persónulega og gerðar sömu kröfur ó hendur honum og
áðurnefndu fyrirtæki.
Stefnandi málsins kvað hina umstefndu skuld vera
eftirstöðvar af skuld skv. veðískuldabréfi, upphaflega að
fjárhæð kr. 55,000,00, útg. af stefnda G. fyrir hönd hins
stefnda fyrirtækis L. h.f., hinn 23. júlí 1964. Bréfið hafi
verið gefið út til handhafa. Skuldin skyldi að fullu greidd
hinn 20. febrúar 1965. Þrátt fyrir ítrekaðar innheimtutil-
raunir hafi eftirstöðvarnar kr. 14,000,00 ekki verið greidd-
ar. Skuldin hafi verið tryggð með 1. veðrétti í áðurnefndri
hifreið.
Stefnandi í málinu sagði, að þar sem áritun á veð-
skuldabréfið bæri með sér, að stefndi G. hefði skv. hluta-
félagaskrá Reykjavíkur, ekki einn heimild til að skuld-
hinda hið stefnda fyrirtæki, væri stefnukröfunni til vara
beint gegn honum persónulega.
Af hálfu stefndu var ekki sótt þing, né látið sækja þing,
þótt þeim væri löglega stefnt og var málið því, skv. 118.
gr. laga nr. 85/1936 skriflega flutt.
I niðurstöðu dómsins segir, að eins og stefnandi taki
fram í málsvaxtarlýsingu sinni, sé á veðskuldabréfinu at-
hugasemd þinglýsingardómara um, að stefndi G. geti ekki
skuldhundið stefnda L. h.f. einn, með undirskrift sinni.
Samkvæmt því verði að hafna aðalkröfu stefnanda, á
hendur L. h.f. og veðsetninguna á bifreiðinni verði að
telja ógilda. Ilins vegar verði með tilvísun til 25. gr. laga
nr. 7/1936 að fallast á varakröfu stefnanda, hvað fjár-
kröfuna varði. Samkvæmt því var stefndi G. dæmdur til
þess að greiða stefnukröfuna eins og hún var gerð í stefnu,
en stefndi L. h.f. sýknaður, og krafa stefnanda um viður-
kenningu veðréttar hafnað.
(Dómur hæjarþings Reykjavíkur 16. marz 1966).
Tímarit lögfræðinga
135