Tímarit lögfræðinga - 01.12.1973, Qupperneq 6

Valgarður og Drífa ung í föðurhúsum. Er mikill harmur að þeim kveðinn við
hin óvæntu veikindi Gunnars og fráfall á góðum aldri, en vinir hans og starfs-
félagar votta þeim samúð sína. Það sækir raunar á huga minn, að ekki hefði
langvarandi sjúkdómsstríð og heilsutjón hæft persónuleika Gunnars, sem
öðru fremur einkenndist af starfsfjöri og lífsþrótti. Baldur Möller
JÓHANN J. RAGNARSSON
Jóhann J. Ragnarsson hæstaréttarlögmaður
andaðist hinn 23. september 1973. Dánarfregn-
in kom mjög óvænt. Jóhann hafði að vísu um
árabil átt við vanheilsu að stríða, en kunni vel
að leyna því, að hann gekk ekki heill til skógar.
Jóhann var fæddur 21. febrúar 1934 á Flat-
eyri við Önundarfjörð. Hann var sonur hjónanna
Margrétar Jónsdóttur og Ragnars Jakobssonar,
sem lengi var umsvifamikill atvinnurekandi á
Flateyri. Jóhann stundaði nám í Verslunarskóla
islands og lauk þaðan stúdentsprófi árið 1955.
Hann settist síðan í lagadeild Háskóla Islands
og lauk þaðan embættisprófi vorið 1960. Hóf
hann lögmannsstörf þegar að loknu prófi, fyrst
hjá lögmönnunum Eyjólfi K. Jónssyni og Jóni
Magnússyni, en stofnaði eigin málflutnings-
skrifstofu hinn 1. nóvember 1962 og rak hana til dánardags. Jóhann varð
héraðsdómslögmaður 14. júní 1961 og hæstaréttarlögmaður 31. janúar 1968.
Ég kynntist Jóhanni haustið 1951, þegar ég hóf nám í Verslunarskóla ís-
lands. Hann starfaði þá þegar mikið að félagsmálum og stjórnmálum og
var formaður Nemendafélags Verslunarskólans. Það mátti öllum Ijóst vera,
sem Jóhanni kynntust, að þar fór enginn meðalmaður, þótt ekki sæktist
hann eftir að vekja á sér athygli. Hann var með afbrigðum hreinskiptinn og
skorinorður, fastur fyrir og dugnaður hans var dæmafár. Það fór og svo, að
honum voru falin mörg trúnaðarstörf. Hann var t. d. formaður Orators, félags
laganema, 1958—1959, formaður Stúdentafélags Reykjavíkur 1971—1972, sat
í skólanefnd Verslunarskóla islands í nokkur ár, átti um skeið sæti í stjórn
Heimdallar, félags ungra sjálfstæðismanna í Reykjavík, og í stjórn Sambands
ungra sjálfstæðismanna, og var um tíma varaformaður sambandsins.
Þótt hugur Jóhanns hneigðist snemma til stjórnmálaafskipta, fór þó svo, að
ferill hans á þeim vettvangi varð skemmri en ætla hefði mátt, því að þegar
á háskólaárunum kenndi hann alvarlegs sjúkdóms og varð að ætla sér af.
Hefur það ekki verið Jóhanni auðgert að taka þá kvörðun, slíkur dugnaðar-
maður sem hann var.
Jóhann kaus að helga sig starfi sínu óskiptur, frá því að hann lauk námi.
Hygg ég, að hann hafi haft mikla ánægju af starfi sínu. Hann var hamhleypa
4