Tímarit lögfræðinga - 01.11.1993, Blaðsíða 39

markmiðum samtakanna og þeim breytingum, sem fyrirsjáanlegar væru vegna
inngöngu flestra lögmannafélaga í EFTA-ríkjunum ogfleiri ríkja í CCBE. Síðan
sagði hann að stjórn L.M.F.Í. leggði til við aðalfundinn, að hann heimilaði
stjórninni að ljúka samningum við talsmenn CCBE um aðild Lögmannafélags
Islands að samtökunum, ef viðunandi samkomulag næðist að mati stjórnar
L.M.F.Í. við CCBE um atkvæði og árgjald. Greindi hann frá því að það væri álit
stjórnar L.M.F.Í., að lögmenn gætu ekki skorast undan að taka þátt í þeirri
samrunaþróun, eins og það hefði verið nefnt, sem fyrirsjáanleg væri í Evrópu og
þegar væri komin í framkvæmd að nokkru leyti. Eflaust væri að samskipti
íslands við önnur lönd Evrópu hefðu aukist á undanförnum árum og ættu eftir
að aukast enn meir. Bæði muni þátttaka íslands í starfi og atvinnu í Evrópu
aukast og á sama hátt myndu Evrópumenn auka starfsemi sína og störf hér á
landi. íslenskir lögmenn þurfi að búa sig undir að takast á við nýjungar í starfi af
þessum ástæðum og fylgjast með því sem væri að gerast meðal lögmanna
annarsstaðar. Þátttaka í CCBE muni auðvelda íslenskum lögmönnum að afla
sér nýrrar þekkingar og reynslu og jafnframt draga úr líkunum á því að erlendir
aðilar, sem hyggist starfa á íslandi, ráði sér erlenda lögmenn til að annast fyrir
sig lögfræðiráðgjöf á íslandi.
Næst vék formaðurinn að eftirlits- og agavaldi stjórnar L.M.F.Í. og aukinni
fjölmiðlaumræðu um lögmenn og störf þeirra. Taldi hann að aukin umræða um
lögmenn og störf þeirra í fjölmiðlum á síðustu árum stafaði m.a. af aukinni
samkeppni fjölntiðla og því að fréttamenn leiti víðar fanga en fyrr. Hann taldi
það ekki að ástæðulausu að svo mikið væri um lögmenn fjallað. Oft væri
umfjöllunin af hlutlægni gerð og lögmaðurinn þá í hlutverki sínu sem málflutn-
ingsmaður í eftirtektarverðu dómsmáli eða ráðgjafi í samningum sem væru
fréttaefni. Athyglin beindist ekki aðallega að lögmanninum heldur málefninu,
sem hann fjalli um. Sagði hann að í öðrum tilvikum væri lögmaðurinn í
aðalhlutverki og þá nánast alltaf í neikvæðu ljósi fjölmiðla. Nokkrir lögmenn
hefðu orðið gjaldþrota á síðustu árum og sumir þeirra hefðu reynst sekir um að
hafa dregið sér vörslufé viðskiptamanna sinna. Hæstiréttur hefði vítt og jafnvel
sektað lögmenn nýlega vegna tilefnislausra málskota til Hæstaréttar. Lög-
mannafélag íslands hefði kynnt almenningi það fyrir nokkrum árum að á vegum
félagsins starfaði ábyrgðarsjóður og hefði með því verið sagt að viðskiptamenn
lögmanna þyrftu ekki að óttast fjárþrot lögmanna, því þá myndi ábyrgðarsjóður-
inn hlaupa undir bagga. Nú hefði ábyrgðarsjóðurinn orðið fyrir slíkum áföllum,
að hann hefði ekki getað greitt nema u.þ.b. 60% af tjónum viðskiptamannanna í
tveimur síðustu gjaldþrotum lögmanna og tekjur hans færu minnkandi. Einnig
þetta hefði vakið athygli almennings og um þetta hefði verið mikið fjallað í
fjölmiðlum. Lögmaður hefði verið dæmdur til refsingar fyrir að skila ekki öllum
innheimtum bóta vegna líkamstjóna til hinna slösuðu, heldur staðið ranglega að
175