Búnaðarrit - 01.12.1919, Blaðsíða 57

BÚNAÐARKIT
277
sent út — Búin hafa sem sje þá kosti í för með sjer,
að smjörið verður meira og hetur verkað.
Það er aldrei of vel brýnt fyrir þeim, er fást við
smjörgerð, að nauðsynlegt er að vanda svo sem hægt
er það smjör, sem ætlað er til útflutnings. En í þessu
sambandi má um leið minna alla smjör-framleiðendur
á það, að smjörneytendur í bæjum og kaupstöðum hjer
á landi, finna einDÍg „hvað feitt er á stykkinu". Menn
komast ekki lengí áfram með það — þeir sem leggja
það í vana sinn — að kæra sig kollótta um það, hvernig
smjörið er verkað, sem selt er „Pjetri og Páli“. Það
verður að sjálfsögðu framvegis gerður verðmunur á
smjöri, eftir því, hvernig það er búið til. Og smjör frá
rjómabúunum hlýtur a,ð verða í hærra verði að jafnaði
en annað smjör, með því, að trygging á að vera fyrir
því, að það sje betur verkað en ella gerist.
Það er annars einkennileg skoðun þetta, sem stund-
um virðist koma fram hjá sumum þeim er versla, að
alt sje hoðlegt Islendingum. Það þurfi ekki að vanda til
þess, er selja eigi hjer á landi.
Allir, sem eitthvað kaupa, eiga að venja þá sem selja
af þessari skoðun, með því, að Jcaupa að eins göða og
vandaða vöru.
Fyrir því eru smjörbúin sjálfsögð. Þau eiga að við-
halda góðri smjörverkun og fullkomna hana, og það án
tiilits til þess, hverjum smjörið er selt. Þetta er og al-
staðar eitt af aðal-hlutverJcum búanna, hvort sem smjörið
er ætlað til útflutnings eða sölu heima.
Síðustu ár ófriðarins tók að mestu fyrir útflutning á
smjöri frá Danmörku, eins og áður getur. Og lítið sem
ekkert var flutt inn þangað af smjöri frá öðrum lönd-
um. Danir urðu því að borða sitt smjör sjálfir. En það
höfðu þeir ekki gert áður um mörg ár, nema að Iitlu
leyti. — En eigi datt þeim í hug að leggja niður sín
mjólkurbú. Að vísu fækkaði þeim árin 1916—1918 um
nálægt 5—10°/o- En það stóð í sambandi við það, að