Búnaðarrit - 01.12.1919, Blaðsíða 22

244
BÚNAÐARRIT
þannig inn til kynbóta samtímis og hvað á eftir öðru
arabiska og enska reiðhesta, og belgiska og breska
dráttarhesta. Öllu þessu var blandað samap við hross
þau, er heima-alin voru í landinu, í þeim tilgangi að
bæta þau sem mest og hraðast, og með því fá hrossa-
kyn, sem líkast hinum aðfluttu kynjum. En árangurinn
varð alt annað en góður. Heima-öldu hrossin hurfu við
þetta, að því er kynseinkenni snerti, en það, sem upp
kom i staðinn var ósamræmilegur ruglingur kynfestu-
lausra dýra, með meira og minna hvimleiðum göllum.
Og það er álit margra búfjárfræðinga, að fyrir þessa
sök muni langir tímar líða áður hrossarækt þeirra kemst
í gott horf.
Hjer á landi eru staðhættir mjög svo ólíkir því, sem
víðast er annarsstaðar. Tel jeg það því engum vafa,
undirorpið, að kynbœtur búfjár hjá oss, verða að byggj-
ast eingöngu á hinum lieimaöldu búfjárstofnum vorum,
ef vel á að fara.
Hjá oss eru kynbætur mjög skamt á veg komnar.
Enn sem komið er, eru umbótastefnurnar óakveðnar, og
er því stundum rifið niður með annari hendi — ef svo
mætti segja — það, sem upp er bygt með hinni. Skal
jeg í þessu sambandi minnast lítið eitt á hrossa-
kynbæturnar.
Eftir staðháttum vorum og þörfum eru kröfur þær
tvennskonar, sem vjer gerum til hestanna:
1. Að þeir sjeu stórir og sterkir áburðar- og dráttar-
hestar.
2. Að þeir sjeu fjörugir, þolnir og liprir reiðhestar.
Og í samræmi við þarfir þessar og kröfur, þarf kyn-
bótaviðleitnin að stefna að því:
1. Að fá hestana stærri og sterkari, en þeir eru nú,
svo að þeir verði betri dráttarhestar.