Búnaðarrit - 01.12.1919, Blaðsíða 14

236
BÚNAÐARRIT
þátt kann vetrarkuldinn að eiga í þessu, en mestu mun
vaninn ráða. Þegar jeg spurði bóndann, hvort híbýlum
væri eins háttað á hinum bæjunum, þá var sem honum
þætti það undarleg spurning. Auðvitað væru þau að
mestu eins.
Stafa-búrin eða stolckabúrín norsku eru einkennilegar
skemmur og ýmislega prýddar. Þau eru aðallega notuð
til geymslu á matvælum og fötum, og standa á 4 gild-
um stólpum, sem venjulega eru rendir eða skornir, og
er þá trappa upp að ganga. Stólparnir eru gerðir svo,
að mýs komist þar tæplega upp, og frá tröppupalli að-
dyrum er nokkurt autt bil, svo mýs stökkvi síður á milli.
Annars er þetta lofthol undir húsunum ekki þýðingar-
laust, því það varnar mjög öllum gólfraka og slagningi.
Það var búmannlegt þar á neðra gólfl hjá bónda, stórar
byrður eða kassar fyrir mjöl og matvöru ýmiskonar.
Tunna var þar og með svínakjöti, þurru en söltuðu, og
vildi bóndi láta okkur smakka á því. Virtist okkur öllum
það ágætlega verkað. Flatbrauð geymdi hann þar og í
tunnu eða kassa, en þetta norska flatbrauð er næfurþunt
og glerhart, molnar undan tönnunum og geymist von
og úr viti. Baka menn allajafna forða af því til langs
tima. Uppi á lofti voru fatakistur miklar, auk þess sem
föt hjengu þar á snögum. Upp úr einni kistunni tók
húsfreyja voðastranga, sem hún hafði spunnið i. Var
þar meðal annars kjólaefni (bláleit einskefta), sem var
svo vel unnið, að betur gerist ekki hjá bestu tóskapar-
konum hjer. Efnið hafði þó verið litað á öðrum stað,
og vefari einn í dalnum hafði ofið dúkinn. Ef þess er
gætt, að enga sá jeg vinnukonuna, nema hálfgerðan fá-
bjána, að því mjer virtist, og að börnin voru 5, þá má
sjá, að húsfreyja heflr ekki staðið að baki sumum ís-
lensku konunum, sem varla koma því í verk að vinna
sokkaplöggin heima. Öll umgengni í stafabúrinu var i
besta lagi.
Um peningshúsin hefl jeg fátt að segja annað en það.