Hlín - 01.01.1917, Síða 26

24
Hlin
livern ákveðinn lilut (allar samskonar), og koma síðan
með vinnu sína á fund að vorinu. Skulu síðar þrjár ut-
anfjelagskonur dænia um munina, og liafa fjelagskonur
áður sett númer á þá, en nöfn þeirra, er unnið hafa, fylgja
eigi. Hverri fjelagskonu er afhentur miði með'sama núm-
eri og hlutur sá ber, sem hún hefur unnið. Er dómkon-
ur hafa dæma um vinnuna, lýsa þær í heyranda hljóði
yfir, liver hlutur sje best unninn, og sýnir sú kona þá
númer sitt, er þann hlut hefur gert. Eigi er til neinna
verðlauna að vinna, nema munnlegrar viðurkenningar.
Var Jrað raunar hugmynd mín í fyrstu, að verðlaunapen-
ingur yrði gerður, er fjelagskonur fengju að verðlaunum,
á sama hátt og íþróttamenn tíðka í fjelögum sínum. En
meiri hluti fjelagskvenna var því mótfallinn, og óttaðist
að slíkt mundi draga úr þátttöku í vinnunni. Var svo horf-
ið frá Joví ráði. Þrjá fjelagskonur eru kosnar í nelnd hvert
haust, til Jæss að sjá um framkvæmdir að vetrinum. Þær
ákveða Iivað vinna skuli, benda á hvar tilsögn sje að fá í
þeirri vinnu, er fáir kunna o. s. frv.
Rjett þótti að byrja á mjög einfaldri vinnu, Jrví að
meiri hluti fjelagskvenna var á svo ungum aldri, að vart
þótti ráð fyrir gerandi, að þær hefðu numið ullarvinnu
til fullnustu. Þótti og eigi ástæða til að byrja mjög geyst,
ef lítið yrði úr framkvæmdum, eða viðleitni Jressi dvtti
brátt niður aftur. Mætti og jal’nan færa út kvíarnar, ef
ástæður leyfðu og áhugi færi vaxandi. Geta menn sjeð á
skýrslu þeirri, er lijer fylgir, hverjir munirnir hafa verið
ár hvert. Sjaldan hala allar fjelagskonur tekið þátt í sam-
kepninni, því að eigi er það bein skylda, þó mun álnigi
fara vaxandi á málinu. En hitt er einróma álit þeirra,
er á sýningafundum Jressum liafa verið, að vandlegar
sjeu munir Jæssii gerðir hin síðari árin, og Jrykir auðsætt,
að samkepni þessi hafi vakið áhuga hinna yngri kvenna
til að vanda vinnu sína sem best.
Svo er fyrir mæk í regiugerð fjelagsins, að vinnu úr
íslensku efni (ull) skuli einkum leggja áherslu á. Leyft er