Hlín - 01.01.1917, Qupperneq 32

30
Hlin
moldinni, og teygja sig upp í ljósið og ylinn. Þá stund-
ina er lífið bara birta og gleði.
Þetta síðasta sumar hefur verið óvanalega kalt og stutt.
Víða til sveita munu kartöflugarðar liafa komið að 1 i11 -
um notum i ár, frostnætur komu og skemdu kartöflu-
grasið á miðjum vaxtartímanum, en ekki tjáir að örvænta
þó illa tækist til í þetta sinn, næst gengur alt betur. —
Veturinn kom hingað óvænt og of snemrna, að manni
virðist. Allur lágur gróður liggur undir fönn, en trjen
standa með visnu laufi, frostvindurinn skekur þau harð-
neskjulega, þau höfðu ekki tíma til að fara úr sumarföt-
unum, mörgum þeirra verður því kah í vetur.
F.n nú, þegar kuldinn og harkan ríkir, langar mig til að
líta til baka og minnast þess liðna, þegar sumarið hjeit
innreið sína. Björkin varð fyrst í fötin, hún þekkir og
kann íslenska loftslaginu betur en flest önnur trje, eftir
láa hlýjudaga stóð hún alþakin ljetta, ljósgræna laufinu,
og fínum smágerðum blómröklunum, og stráði blóm-
duftinu í allar áttir. Iikkert trje minnir eins á æskuna og
björkin, svo ljett og hlý og vongóð rjettir hún út grein-
arnar, breiðir út limið og ilmar svo þægilega.
Næst kom reynirinn. Hægt fór hann og að engu óðs-
lega, eins og hann fyndi á sjer, að enn væri ekki góð-
viðrinu að treysta, en loks stóð hann þó alklæddur og
þróttmikill, og um miðsumar þakinn gulhvítum, ilmandi
blómum. Barrtrjen voru seinust, en eltir hálfsmánaðar
góðviður stóðust þau^kki lengur. ,,KnopjDskelin“ sprakk
og olurlítill, gulgrænn sprotaendi stakk út höfðinn. Greni-
trjen eru sjerstaklega falleg um þennan tíma, ungu sprot-
arnir, sem eru ljósgrænir, stinga svo í stúf við dökk-
græna barrkrónuna. Gangi jeg um garðinn eftir sólsetur,
linst mjer sólgeislarnir hafa orðið eftir og fest sig á
greinum grenitrjánna, það lýsir af ungviðnum. Mjer dett-
ur í hug Maríubarnið, sem drap fingrinum í himinljóm-
ann, og gullsliturinn varð ekki þveginn al'. Og gullregnið,
enginn gleymir því, sem einn sinni hefur sjeð það í sínu