Hlín - 01.01.1917, Blaðsíða 33

Hlin
31
fegursta skrúði. Trjeð er ennþá fallegra sjálft en nafnið
þess. Lágvaxið er það að vísu með marggreindum stofni,
en með stórgerðu, ljósgrænu laufi og sterkgulum hrynj-
andi blómklösum, svo skrautlegt í sumardýrðinni að
undrun sætir. jeg nefni ekki fleiri úr flokknum, en jeg
minnist þeirra allra og gleð mig við tilhugsunina um
Jrau, rneðan veturinn er að Hða.
Gróðrarstöðinni, 12. október 1917.
Guðrún Björnsdóttir frá Veðramóti.
Garðyrkjundmsskeiðið n Freyjubóli.
Jeg hrekk upp við bjölluhljóm. Hvað er þetta? Er mig
að dreyma? Er verið að hringja í kirkjuna? Jeg opna aug-
un og lít í kringum mig. Nei, ekki er jeg í kirkju, en
hvar er jeg? Jeg kannast ekki við þessa veggi. Jeg rís
upp og lít út um gluggann. hað er bjart og fagurt veð-
ur; sólin er að gægjast inn á milli greinanna á trjánum
og runnunum, sem jeg sje út unr gluggann, til að vita,
hvort hún finni hvergi blaðknapp, sem ekki vanti annað
en einn koss frá henni, til að springa út. Nú veit
jeg hvar jeg er. Jeg er í „Gróðrarstöðinni við Akur-
eyri“. Nýkomin þangað til að læra garðyrkju. Klukkan
er hálf sjö og stóru bjöllunni liefur verið liringt
til Jress að vekja okkur. Það var hljómur hennar, sem
vakti mig. Jeg flýti mjer á fætur og ofan í borð-
stofu. Þar standa rjúkandi kaffikönnur og hrokaðir brauð-
diskar, og fólkið er óðum að tínast inn. Við bjóðum
„góðan dag“, spjöllum um góða veðrið og hressum okk-
ur á morgunkaffi. — Nú hljómar bjallan aftur, og nú
veit jeg vel, hvað það á að þýða. Nú er kl. sjö, og
við eigum öll, 12 í hóp, að fara út og taka til starfa,
hjálpa náttúrunni til að gera sem fegurst og þroskamest
i kringum okkur. Við söfnumst öll á einn stað, úti við