Hlín - 01.01.1917, Blaðsíða 44

42
Htín
yfir vikuna. Þá voru ekki alment mörg gólf að þvo eða
önnur ytri fágun og prýði, er nú á sjer víða stað. En end-
urminning sunnudaganna frá þessum tíma lifir björt
og fögur í hjörtum þeirra, sem vani þessi hefur helgað
virðing sína.
Sunnudagsmorgnana, þegar fólkið hafði þvegið sjer
og greitt, klæddist það sunnudagabúningi sínurn, er dag-
inn fyrir var settur á vissan stað, og aðgætt að hann
væri í lagi. Þá áttu þeir, sem nokkuð gátu, sjerstakan
kirkjubúning, sem strax var farið úr, þegar heirn kom,
liann brotmn sarnan og lagður ofan í kistu. — Málaverk
áttu að vera búin kl. 11 á sunnudagsmorgnana, svo les-
inn yrði húslestur, áður en gesti bæri að garði. í þá
daga söng liver sem gat til lesturs, án tillits til listarinn-
ar; hver hafði sitt vana sæti undir húslestri. Að því
búnu lögðu liinir eldri sig til svefns litla stund, eða tóku
bók í hönd, sem vanalegast var guðsorðabók.
Ekki var það talið viðeigandi að taka nokkurt verk í
hönd, sem hjá varð komist, fyr en eftir messutíma, að
kvenfólk, sem þjóntistu hafði á hendi, hlynti eitthvað að
fötum, en aðrir föndruðu ýmislegt smávegis að gamni
sínu.
Kirkjan var sótt með alúð og virðing, börnunum kent
að fylgjast með í því svo snemma sem þau skildu það.
Á þessum tíma var fágætt, að heyannir sætu fyrir
messuferðum, þó óþurkasumur væri, en komið gat það
þó fyrir, að snúið væri heyi eða þ. 1., en þó aðeins seinni
part dags. Þó voru þau heimili til, er alls ekki í nokkru
tilfelli notuðu sunnudagana til heyvinnu og töldu það
ekki með skaða sínum.
Þótt margt hafi tekið stórum umbótum hjer hjá okkur
á síðastliðnum 30—40 árum, mun þó helgidagahaldið
smátt og smátt hafa mist sinn hátíðlegasta blæ.
Lítið gætti þess í fyrstu, „en dropinn holar steininn".
Margir eiga hjer óskilið mál. Samtökin liafa í þessu sem
fleiru stóra þýðingu, jafnvel þó þau sjeu tengd ósýnileg-