Hlín - 01.01.1917, Qupperneq 53

Hlin
51
því, ef til vill, sagt konum eitthvað í frjettum. Að vísu
kom jeg bæði til Englands og Noregs, en aðaldvöl mín
var þó í Skotlandi, og hef jeg því helst hugsað mjer, að
segja ofurlítið frá daglegu lífi þar.
Jeg kvaddi Island á fimtudag, laust fyrir miðjan maí,
og þá voru Austli'rðir snævi þaktir ofan í sjó. Mikill var
því munurinn að vera á sunnudag komin í land, þar
sent lyrir löngu var komið sumar eftir íslenskum mæli-
kvarða. Það var í Leith, sem við lentum. Þá borg kann-
ast flestir íslendingar við, því þangað komu nær því öll
íslensk skip, sem til útlanda fóru, jrar til ófriðurinn tálm-
aði svo mjög skipaferðum. Borgin er lika hafnarborg
fyrir höfuðborg landsins, Edinborg, sem áður lá hvergi
að sjó, en er nú vaxin saman við Leith. Þar eru stórar
skipakvíar, og þar lá íjöldi innlendra og útlendra skipa,
en mest tók jeg þó eftir norsku skipunum, því þau voru
öll fánum prýdd og þar virtist vera mikið uin dýrðir
innan borðs. Dagurinn var líka 17. maí, sem allir Norð-
menn heima og erlendis lialda hátíðlegan í minningu
um fengið sjálfstæði sitt. Maður rekur sig víða á að
Norðmenn eru miklir siglingamenn. Þarna í Leitli liafa
þeir t. d. í sambandi við Svía látið reisa kirkju, og þeir
hafa í borginni norskan prest, sem messar á sínu móð-
urmáli á hverjum sunnudegi. Áfastur kirkju þessari er
stór lestrarsalur, sem er opinn l’yrir alla Skandínava fNorð-
menn, Svía, Dani, íslendinga) og þangað eru send öll
helstu norsk, sænsk og dönsk blöð og tímarit, og þar
var reyndar Isafold líka. Þar er orgel og píanó, skáktöfl
og ýmiskonar önnur töfl og spil. Alt þetta mega menn
nota eftir vild, og er þetta gert til að draga sjómennina
að, því að ekki þykir ólíklegt, að þeir hafi gaman að fá
frjettir að lieiman, og slæðist þá síður inn á knæpur eða
aðra óþokkastaði. í maí þetta vor voru liðin 50 ár frá
byggingu kirkjunnar, og var þá haldin minningarhátíð.
Þar voru sungnir norskir, sænskir og enskir þjóðsöng-var,
en íslenskt orð heyrðist þar ekki, og ekkert, sem minti á ís-
4*