Hlín - 01.01.1917, Blaðsíða 65

Hlin
63
miklu meira að frídegi en lielgi- og hvíldardegi. Auð-
vitað voru það þeir kirkjuræknu, sem töluðu um það, en
ekki hinir, sem notuðu hann eins og frídag.
Þetta er nú orðið svo langt mál, að jeg verð að hætta
að sinni. Þó skal og að endingu láta þess getið, livað
mjer finst jeg liafa mest grætt á utanför minni, og verður
jiað þó aðallega tvent, auk þess senr til ætlast var, áður
en af stað var farið, sem sje að fullnuma mig í enskri
tungu.
Hið fyrra, sem jeg lel til sjerlegs gróða, er það, að
jeg hef lært að þekkja það, hve margt það er af illu og
hættulegu, sem þjóðin mín hefur ekkert af að segja, en
sem þróast nreð stórþjóðunum.
Og í annan stað hef jeg lært að elska þjóðina mína
og finna og skilja miklu betur en áður, hve mikils virði
hún er mjer í raun og veru. Ekki fyrir það, að það sje
víst, að hún sje betri en aðrar þjóðir, en það er hún,
sem hefur alið mig og annast, jeg er partur af henni og
get ekki skilið mig frá henni, nema skilja eftir eitthvað
af sjálfri mjer.
Því er það trú mín, að enginn sje allur maður með
útlendri þjóð. Utlendingurinn er misskilinn og liann mis-
skilur aðra. Hann nýtur sín ekki að fullu og getur því
ekki ávaxtað sitt pund eins og hann hefur Jregið hæfileika
til. Þetta finnur hann sjálfur og verður óánægður með
tilveruna og starfsþrek hans lamast.
Jeg vil, að sem flestir íslendingar fari utan ag fái kynni
af þeim Jrjóðunr, sem framar oss standa að menningu,
en jeg vil að þeir komi allir aftur og flytji með sjer fram-
för og umbætur og innleiði hjer alt nýtt, sem við getur
átt og gott talist.
Jeg ber enga virðingu fyrir J>eim íslendingi, sem flýr
land og þjóð, af }>ví hann þorir ekki að horfast í augu
við erfiðleikana, en heldur að hanii geti orðið meiri mað-
ur með annari J>jóð.
Það er heldur ekki mest í það varið, að einstakir ís-