Hlín - 01.01.1917, Qupperneq 77

um. En komi það fyrir, þá tekur ferjumaðurinn honum
alvarlegar en ella; og svipur hans spáir þeim manni frem-
ur óskemtilegri ferð.
Þannig hafði staðið á eyjunni þegar um langa æfi.
Margir mannsaldrar vorti komnir og aftur liðnir á þenn-
an hátt; og enn vitjuðu ávalt eyjarinnar, og viku aftur
burt frá henni, hinar undarlegu ferjur.
Kynlegar sögur höfðu að vísu lengi gengið um þess-
ar ferjur á meðal eyjarbúa; en af því að enginn þeirra
hafði neinn vissan fót fyrir sjer, þá gátu þær ekki hugg-
að til hlítar þá, sem liarmandi stóðu eftir á eyjunni, þeg-
ar þeir áttu ástvinum á bak að sjá. Hver efinn og óviss-
an á fætur annari gerðu þeim órótt í liuga; og flestir
biðu með skelfingu komu hins alvarlega og aldraða ferju-
manns.
Þá koní loksins einu sinni á land í eyjunni úr ferju
brosleita mannsins útlendingur einn; hann tók sjer þar
herbergi, eins og aðrir, en var þeirn öllum frábrugðinn
í athöfnum og athæfi.
„Jeg þekki,“ sagði hann undir eins og hann gat gert
sig skiljanlegan fyrir eyjarbúum, „jeg þekki vel staðinn,
hvaðan jeg er kominn; líka veit jeg — jregar stund mín
er komin — hvert jeg fer. Herra eyjar yðar og verald-
arhafsins sendi mig til yðar — það eru líka sendiboðar
frá honum, ferjumennirnir, sem flytja vður hingað, og
kalla yður aftur í burtu. — Hann vill ekki, að þjer hræð-
ist lengur lerðalagið yfir hinar dimmleitu öldur með al-
varlega ferjumanninum; rniklu heldur skuluð þjer
óhræddir og glaðir bíða komu hans eftirleiðis. Takið Jress
vegna eftir því, sem jeg segi yðixr: Lítið þarna upp í him-
inhvolbð, og skoðið dílana litlu, senr ljóma þar uppi.
Það eru eyjar, líkar yðvarri, en stærri, fallegri, frjósamari,
dýrðlegri. Yfir þeim öllum — og hver getur talið þær?
— og yfir gjörvöllu hafinu ræður voldugur konungur,
herra minn og herra yðar. Langt í burtu í ómælanlegri
Ijarlægð situr hann sjálfur í ljómandi höll á dýrlegustu