Hlín - 01.01.1917, Síða 79

Hlín
77
ferjumaðurinn gamli tók brosandi í hönd hans, eins og
þeir væru gamlir kunningjar, og leiddi hann að ferjunni,
sem liinn stje glaður upp í.
„Lifið vel!“ kallaði hann Joá, er jreir ýttu frá landi; „jeg
fer nú aftur til hans, sem mig sendi, og bíð þar eftir öllum
góðum innbúum eyjarinnar. En ekki reiðist jeg yð'ur,
sem ekki vilduð kannast við mig; miklu heldur ætla jeg
að biðja konunginn að fyrirgefa yður, og svipta ekki náð
sinni af yður.“
Margar aldir eru nú liðnar síðan að þetta gjörðist; en
altaf blómgast og blessast meir og meir minning þessa
útlendings — æ skærar og skærar skína fyrir augum eyjar-
búa hin gulllegu spjöld, og hinir trúuðu eigendur þeirra
horfa með fögnuði á bát ferjumannsins, sem flytur þá
jrangað, er hinn ástríki og hógværi útlendingur sagði
þeim fyrir.
Nýársgjöf
sjera Stefáns Ólafssonar í Vallanesi til Guðríðar litju
Gísladóttur. G. var dóttir Vísa-Gísla á Hlíðarenda, hún
giftist síðar Þórði Þorlákssyni í Skálholti.
(Brot).
Forsmáðu aldrei
flíkum vafðan,
heldur aumka þig
yfir þurfalýð,
í lófa Krists
lögð er ölmusa,
því fátæks manns hönd
er fjehirsla drottins.
ekkert er betra
en iðkun í góðu,
list af leik framin
líður burt sem ryk,
en námgirni
not staðföst ljær.
Margt kepstu nema
lil munns og handa,
Hvíld liæfileg
hreyfir kröfum manns,
en oímikil
alt megn slekkur.