Hlín - 01.01.1919, Blaðsíða 10

10
Hlin
með til frekari samvinnu. Mjer var þetta ljúft verk. Jeg
hafði gaman af að kynnast kvenfjelögunum og starfs-
mönnum þeirra nánar, og vildi jafnframt gera hvað jeg
gæti til að koma á fjelagsskap, þar sem hann enn var eng-
inn. Konur liöfðu víða látið á sjer heyra, að þess væri
meiri von, að fjelög kæmust á, ef aðkomukonur töluðu
fyrir stofnuninni.
Jeg ferðaðist nokkuð um allar sýslur Norðlendinga-
fjórðungs í 11/£ mánuð, og brást mjer ekki, að konurn-
ar voru góðar heim að sækja og ánægjulegt að kynnast
fjelagsáhuga margra þeirra og heyra hverju fjelögin höfðu
áorkað.
()g ekki var það síður ánægjulegt að sjá, hve karl-
mennirnir virtust ylirleitt skilja þessa fjelagsviðleitni
kvenna vel og telja hana nauðsynlega og sjálfsagða. Mjer
sýndist Jreir liorfa með mestu rósemi á, að konur köstuðu
hrífunum í brakandi þerri og riðu á fund, auðvitað var
það að áliðnum degi og því ekki miklu slept — en fyrir
nokkrum árum hefði slíkt og þvílíkt athæfi verið öld-
ungis óhugsandi. En tímarnir breytast og mennirnir með.
Samvinnu- og fjelagsandi er nú að vakna með þjóðinni.
Skömmu áður höfðu karlmenn fjölment til fundahalda
úr öllum landsfjórðungum, svo það var ekki ósanngjarnt,
að konurnar notuðu eina kvöldstund að afloknu. vel unnu
dagsverki til fjeíagsstarfa sinna.
Fundum varð ekki við komið í öllum íjelögum, en þá
hafði jeg tal af formönnum og bollalögðum við um störf
og stefnu fjelaganna og væntanlega samvinnu.
Þar sem tun fjelagsmyndun var að ræða, var kosin
nefnd til að hrinda málinu áfram, semja frumvarp til laga
o. s. frv., kveður hún síðan til fundar síðsumars. Áttu
karlar ekki síður en konur góðan þátt í framkvæmdum á
nokkrum stöðum. í vestursýslunum einkum tíðkast Jrað,
að karlmenn sjeu með í hjúkrunar- og iðnfjelagsskapnum,
en konur hafa engu síður tögl og hagldir.