Hlín - 01.01.1919, Blaðsíða 57

Hlín - 01.01.1919, Blaðsíða 57
Hlin 61 Baínið, sem heíur móður sína til að stjana við sig, verður keipótt, útásetningarsamt og altaf að hugsa um, til livers Jrað langi nú, og hvernig Jrað vilji hafa alla hluti. Því eftirlátari sem móðirin er við barnið, Joess heimtufrekara verður Jrað. Og eiginmaðurinn! Hann set- ur út á kaffið og matinn — eða hann hrósar Jjví, og hin hamingjusama kona ver enn fleiri klukkutímum af deg- inurn til að búa til þá rjetti, sem honum geðjast að. En ltvers vegna er Jjetta dálæti og eftirlæti mönnum ekki holt. Vegna þess, að það vekur og elui hjá mönnum sjálfselsku. Það hefur lengi verið sagt, að heimilið væri vagga allra dygða. En þjóðirnar eru komnar [jað áleiðis í þroska út á við, að J>ær Jjurla dygðir, sem komnar eru af bernsku- skeiði. Dygðir, s'em eiga uppruna sinn á heimilunum, þurfa að koma út í heimirin til að Jrroskast. Lífið utan heimilanna þroskar karlmennina. Konurnar Jjurfa líka að verða Jjess Jjroska aðnjótandi, þó að þær, el til vill, ekki skilji Jjað. Siðferiðslegur Jjroski heimsins er sorglega takmarkað- ur, af [rví að helmingurinn af fólkinu er ennþá bund- inn við hið barnslega Jrroskastig heimilanna. Þjóðunum fer lram óðfluera, en mönnunum fer ekki fram að*'sama skapi. Mörgu hefur verið breytt stórkostlega til batnaðar í fyrirkomulagi hins opinbera, en skipulag heimilanna hefur ekki Jjroskast að satna skapi. Við eriun með orðahnippingar út af smá-atriðum per- sónulegs eðlis, en hugsum ekki um ökkar eigin þýðingu í fjelagslílinu. Þetta hefur lengi verið viðurkent, en [jað hefur verið notað til Jress að sanna gamla viðkvæðið urn „syndum spilt eðli“. Og Jjeir, sem hafa glaðst yfir framförunum, hala æfinlega lengið Jjað framan í sig, að mannlegt eðli stæði ekki til bóta. Þetta er alls ekki rjett. Manneðlið hefur breyst og batnað stórkostlega. En alt það, sem batnað hefur, er samtökum að þakka; menn hal’a tekið höndum saman og hjálpast að við umbæt-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Hlín

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Hlín
https://timarit.is/publication/610

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.